Fall keek om zich heen, de magie van het bos had haar al vele maken betoverd, maar deze keer kwam ze hier niet voor werk, ze wou gewoon alleen zijn. Ze was altijd alleen, maar ze had genoeg van mensen, die alleen naar haar toekwamen om haar het vuile werk te laten opknappen, en zich dan volschonken met bier, en dan brallend naar huis begaven. Het feit was dat ze hen ergens diep vanbinnen benijde, om het feit dat zij zonder zorgen naar huis konden begeven, en een huis hadden. Een thuis, waar mensen op je wachten, die om je gaven. Ze kwom snel en lenig in een boom, en sloot haar ogen zachtjes. Zij had het ook ooit gehad, maar toen kwamen die Templars, die haar wouden uithuwelijken. Ze haatte hen, en ze kneep haar vuisten samen. Zij waren de oorzaak dat ze hier nu zo zat, zonder vrienden. Ze had haar moeder moeten achterlaten, en voor de zoveelste keer stelde ze zich voor hoe haar moeder die morgen de kamer in kwam, en in paniek zag dat de kamer leeg was, hoe ze zich naar beneden haastte, haar naam roepend, en in elkaar zakte. Ze wreef over haar ogen, en toen ze ze open deed, zag ze dat die nat waren. Damn, was ze nu gaan huilen? Ze sloeg haar armen om haar benen heen, en bleef zo zitten, het maakte toch niet uit. Alles, het was het gewon niet waart, Fall keek onder zich, en zuchtte. Zou er nu iemand voorbij komen, zou die haar niet herkennen, ze had hard moeten vechten voor haar status nu, maar in het echt was ze nog steed shet kleine meisje. Ze zuchtte, en keek het bos in. Er kwam iemand aan, ze hoorde het, nee, ze wist het gewoon. Ze kroop nog meer in elkaar, en hoopte dat die haar niet zou opmerken.
