Warning for war

Angelo stond op het dak voor een van de duurste herbergen in Constantinople. Hij wist wie in de kamer daar onder hem sliep. Angelo ademde diep in, hij zou de vrouw die daar vermoedelijk lag te slapen waarschuwen voor wat er zou gaan komen. Ze zou lijden dat was zeker maar hij zou haar eerst een waarschuwing geven om te stoppen. Deze methode had al eens geholpen en toen waren de Templars even verward zonder leider. Angelo nam een aanloop en hoorde toen een stem, hij draaide zich om en keek naar een wachter die met een kruisboog op hem af kwam lopen. "Wat doe jij hier! Weg nu mete..." de man zweeg. Hij had de trekker uit schrik overgehaald en als tegen reactie schoot Angelo een vergiftigd mes uit zijn hidden blade op de man. De man begon gelijk te ijlen en viel enkele seconde later dood neer. De Assassin draaide zich om en ging naar de rand van het dak. Hij zette een stap vooruit en liet zich vallen, in de lucht zette hij zich af tegen de muur van het dak. Hij knalde door het goede raam en een regen van glas ontstond er de slaapkamer in. Twee deuren aan weerskanten van de slaapkamer leken open te gaan. Alleen Angelo schoot twee messen doelgericht bij de sloten en raakte tussen de kier van de deur en de rand. De deuren zaten vast en gingen niet meer open. Angelo liet 2 hiddenblades tevoorschijn schieten en keek naar de vrouw die in het bed lag. "Justina Acciaio, Je kent me niet alleen dat zal niet nodig zijn," zei Angelo beheerst en keek naar de leidster van de Tempeliers.



-speelt zich af voor de assassination-
-Justina-

Constantinople was een walgelijke, onneembare plaats waar ze graag over wilde heersen met de Templars. Maar ja, dat was eigenlijk iedere stad die niet in haar 'bezit' was. Justina haalde haar schouders op en liep de herberg binnen, waar ze vandaag zou overnachten. Ze was op doorreis, maar dat maakte voor haar niet zoveel uit. Een goede herberg zou ze krijgen ook, of ze nu wel of niet op mocht vallen. Er stonden een paar wachten gestationeerd bij de herberg en in de gang, maar niet teveel. Ze had geen zin in een hele colonne zich vervelende Templars. Ze negeerde al het gepraat buiten haar deur en hing haar mantel netjes op de leuning van een stoel, waarna ze in het bed ging zitten en haar hoofd rustig tegen de opstaande rand aan het hoofdeind van het bed liet leunen. Even rusten. Even denken. Ze sloot haar ogen met een lichte zucht. Dat was het enige nadeel aan het zijn van een hooggeplaatst iemand; ze kon niet meer on-alert zijn. Ze lette altijd op. Ieder geluidje kon wat uitmaken en ja.. daar zat ze onbewust mee. Toch probeerde ze het nu te vergeten. Vast iets doms wat een dronken gast beneden deed.. Ze deed het niet meer als onbelangrijk af toen er opeens een hoop gerinkel klonk en het goede - waarschijnlijk ook dure - raam van haar kamer kapot gemaakt werd door de één of andere vandaal die een complete ruit kon versplinteren van bovenaf. Nou, geniaal. Justina zat rechtop in het bed nu, maar kreeg het niet voor elkaar geschrokken te kijken. Haar gezicht was vrijwel altijd emotieloos en nu was daar geen verandering in gekomen. Een persoon die waarschijnlijk - aan de kleding te zien - een Assassin was, aangezien hij heel kundig de deur 'dichtschoot' en toen twee HiddenBlades tevoorschijn toverde en begon te spreken. Oké, een paar dingen vond ze niet leuk. Hij zag er niet blij uit, dat was één. Twee, hij kende haar naam. Drie, hij praatte alsof hij belangrijk was. En dat haatte ze; dat kon zij beter. Dus trok ze - onder haar masker - een wenkbrauw op en draaide zich wat om zodat ze hem kon zien. 'Mijn complimenten,' was het eerste wat ze zei, minachtend naar het raam kijkend. 'Ik geloof ook niet dat ik u wil leren kennen. Als u me nu rustig zou willen laten rusten,' zei ze neerbuigend maar beleefd. De mensen werden steeds irritanter, zowaar.

'Mijn complimenten,' was het eerste wat ze zei, minachtend naar het raam kijkend. 'Ik geloof ook niet dat ik u wil leren kennen. Als u me nu rustig zou willen laten rusten,' zei ze neerbuigend maar beleefd. Angelo snoof, "Justina Acciaio. hier is jouw kans.... geef op, ga leven als een normaal iemand en verlaat de tempeliers. Je laatste en enigste kans. Genade of je met je laatste daden een oorlog verklaart tegen over de sluipmoordenaars." zei Angelo beheerst en hij keek Justina aan. "Mijn naam is geen geheim.... je komt er wel achter.... Justina ik ben hier niet voor een moord. NOG niet. Ik dood geen onschuldigen, hoewel je dat vast niet bent. Geef ik je eerst deze kans. De volgende keer dat we elkaar zullen treffen, zal er sowieso bloed vloeien." zei Angelo vastberaden en keek de leider van de Tempeliers aan. Hij keek kalm om zich heen. "Hoewel de kans erg aanlokkelijk is nu ik je daar zie, de deuren geblokkeerd zijn en mijn hiddenblades uitgeschoven. Wijsheid zegt me echter dit nog niet te doen. Dwaasheid zegt me het wel te doen, dwaasheid is ook het gene wat jouw voorgangers dreef met deze klopjacht." zei hij kalm.

-flutpost-

Jammer, hij leek niet van plan om zich af te laten schepen met een paar hatelijke woorden. What a shame. De onbekende man snoof even en begon aan een zin die in leek te luiden dat er een hele preek na kwam. Justina onderdrukte de neiging met haar ogen te rollen en luisterde rustig, van de situatie profiterend door hem nog een beetje in zich op te nemen. Lang, zeker langer dan zij was. Getraind, soepel, rustig, dodelijk gevaarlijk. Wat een leuke tegenstander. Énigjes. Je kans. Geef op, ga een normaal leven leiden. Een normaal leven? Waarin zij net zozeer aan Gods genade was overgeleverd als haar ouders? Een oorlog klonk wel leuk. Justina hield haar gezicht uitgestreken en liet hem uitpraten. Een moord, blabla. Zij was hier geweest voor moorden en voor zaken. Dacht hij nu echt dat hij indruk op haar maakte? Onschuldigen. Echt zo'n walgelijke Assassin. Was het de bedoeling dat ze over ging geven? Om eerlijk te zijn had dit hetzelfde effect op haar als wanneer deze man in een roze pakje dansen binnen gekomen was om een vreemd lied te gaan zingen. Daar paste ook maar één emotie bij; walging. Er zou bloed vloeien, ja, leuk. Rood was niet voor niets een Templarskleur. Haar onverschilligheid straalde zowat van haar af. Had hij dit niet kunnen voorzien? Wijsheid, dwaasheid.. Toen bleek dat hij niets meer ging zeggen haalde ze adem en begon aan haar antwoord. 'Hoe genadig, deze kans,' zei ze liefjes. 'Ik zal echter geen oorlog aan jullie verklaren, maar de wijsheid van mijn voorgangers volgen.. Op mijn eigen manier. Wat jij wijsheid noemt zou je eigen graf ooit kunnen graven.. Maar voor nu, hoop ik dat mijn antwoord duidelijk is.' Ze keek hem recht aan en onderdrukte een geamuseerde glimlach. 'Misschien is dwaasheid wat de klopjacht startte, maar hij is eveneens beantwoord met dwaasheid. Geen van ons is bereid deze recht te zetten of te stoppen.. Het is voorbestemd.' Hoewel ze niet echt meer geloofde, had ze het nooit af kunnen zweren. Het zat in haar opvoeding en niemand kon haar ideeën over het lot veranderen. Onmogelijk. Ze bleef rustig zitten, geloofde hem op zijn woord dat hij niet voor moord kwam. Hij leek daar nogal trots op te zijn, dus. Justina stond na een paar seconden op en ging rustig aan de kaptafel zitten, waarna ze een kam door haar haren haalde, hem totaal negerend maar wil in de gaten houdend via de spiegel. Kijken of hij nog iets interessants te melden had.

'Hoe genadig, deze kans,' zei ze liefjes. 'Ik zal echter geen oorlog aan jullie verklaren, maar de wijsheid van mijn voorgangers volgen.. Op mijn eigen manier. Wat jij wijsheid noemt zou je eigen graf ooit kunnen graven.. Maar voor nu, hoop ik dat mijn antwoord duidelijk is.' Ze keek hem recht aan en onderdrukte een geamuseerde glimlach. 'Misschien is dwaasheid wat de klopjacht startte, maar hij is eveneens beantwoord met dwaasheid. Geen van ons is bereid deze recht te zetten of te stoppen.. Het is voorbestemd.' Ze was gaan zitten bij een tafel en kamde haar haar. Angelo keek haar kalm aan, "Ik ken jou soort, je denkt dat god bij je is ondanks je eigen zonden en schande. Zou god dat willen.... je gemoord, dat mensen die geloven ook worden vermoord... nee.. ik snap het al. Je geeft niet op, je bent te vastberaden. Ik heb liever geen doden meer... getraind om te doden maar het toch niet willen. Dat is een deel van wijsheid." zei Angelo en liep naar het gebroken raam toe. "Je hebt vier nieuwe bewakers nodig voor op de daken. Ze moeten ook beter leren richten. Ik stond stil en alsnog mis." zei Angelo simpel en keek even naar Justina. Beide Hiddenblades trok hij weer in terwijl hij rustig wachtte op een reactie van Justina.

Na een tijdje legde ze de kam weer terug, nu ze vond dat haar haren goed genoeg zaten. De man zette zijn toespraakje voort, na haar aangekeken te hebben alsof hij zo wijs was. Wijsheid kwam met de dood, als je het niet meer kon verkondigen. Haar soort? Was God bij haar? Nee, God mocht wel in de hemel blijven, waar hij zich niet met haar zaken bemoeide en geen levens nam van de mensen die hem het meest aanbaden. Hij mocht wel toekijken hoe zijn eigen schepselen zijn wereld vernietigden. Justina was iemand die geloofde.. op een bittere manier. Via de spiegel keek ze hem aan. 'Ach, wat een grote woorden. Mijn soort; ik ben uniek en dat weet u even goed. En wat betreft God; hij zal toekijken hoe zijn eigen kinderen de wereld regeren. Hij hoeft niets goed te keuren of te verwerpen. Daarvoor is het al vele tijden te laat.' Dit flintertje zin gaf al veel weer van wat zij vond, hoe zij naar de wereld keek. God zou niets willen als het haar betrof en dat kwam haar ook heel goed uit. 'Ik zal eraan denken, bedankt voor de opmerkzaamheid,' zei ze koeltjes. Vier nieuwe wachten.. morgen was ze hier weg. Ze kon er wel vanuit gaan dat deze man goed was in wat hij deed, maar dat zou ze hem nooit vertellen. 'Als u nu alstublieft de kamer zou willen verlaten. Er is geen reden om langer te blijven; als ik u nog een keer zal zien, heeft het lot dat zeker voorbeschikt.' Ze zou hem vast nog wel eens zien, maar dan in minder vriendschappelijke omstandigheden. 'Ik vraag me af,' dacht ze, 'hoe dit af zal lopen..' Toen hij bijna bij het raam was draaide ze zich om en keek naar zijn rug. 'Ik hoop dat u zich beseft wat u zich op de hals gehaald heeft,' zei ze met een geamuseerde ondertoon. 'Misschien vindt u uzelf geweldig, maar zij die dat denken bijten het eerst in het stof. Als u ooit de geschiedenis van de Templars bijgehouden heeft zult u merken dat we in een nieuw tijdperk aangeland zijn. Een nieuwe strijd om oude belangen. Het zal anders gaan dan in die boeken beschreven staat, houd daar rekening mee. Nieuwe leiders betekent een andere strategie.. En de Assassins kunnen wel eens in een ongemakkelijke positie komen te staan.' Ze keek nu naar haar nagels en bestudeerde ze van dichtbij. Kapotte nagels waren echt not done. 'U kunt uw woorden nog terugtrekken.'

'Ik hoop dat u zich beseft wat u zich op de hals gehaald heeft,' zei ze met een geamuseerde ondertoon. 'Misschien vindt u uzelf geweldig, maar zij die dat denken bijten het eerst in het stof. Als u ooit de geschiedenis van de Templars bijgehouden heeft zult u merken dat we in een nieuw tijdperk aangeland zijn. Een nieuwe strijd om oude belangen. Het zal anders gaan dan in die boeken beschreven staat, houd daar rekening mee. Nieuwe leiders betekent een andere strategie.. En de Assassins kunnen wel eens in een ongemakkelijke positie komen te staan.' Ze keek nu naar haar nagels en bestudeerde ze van dichtbij. Kapotte nagels waren echt not done. 'U kunt uw woorden nog terugtrekken.' Zei Justina. Angelo zweeg, "Mijn woorden zijn gesproken, Justina, hoezeer ik dit ook zou willen eindigen. Ik heb vanaf jongs af aan gevochten. ik heb meer van dat soort lege dingen gehoord. Mijn broeders en zusters gaan dan sterven. Nee, ik blijf er bij, mijn woorden zijn gesproken daarbij heb ik de berichten gezien. Plannen, schema's en van alles dat duid op Tempeliers die de wapens heffen." Zei Angelo en hij draaide zich om. Hij keek Justina zwijgend aan en leunde tegen de raam. "Ik doe wat de leiders voor mij gedaan zouden hebben. Ik ben Angelo Michellaveli, leider van the Assassins. Al mijn besluiten zijn ten goede van mijn broeders en zusters." zei hij vastberaden en keek de Tempelier aan.