Mirror keek rond en zag hoe vervallen het eigenlijk was. Dit was de plek waar Romulus door een wolvin zou groot zijn gebracht. Maar ook geloofde ze zeker dat hij hier nog zou zijn. In ieder geval zijn geest. Daar was ze wel zeker van, maar dat was een theorie. Of het in de werkelijkheid ook zo was, dat zou ze niet weten. Zuchtend pakte ze een stuk steen op. Mirror keek er na en wreef met haar duim wat stuifzand van de steen af. Er kwam een blauwe gloed over de steen heen met een soort kleine flinstertjes met glinsters. De vrouw trok haar wenkbrauw op. Dit kon toch niet waar zijn? Of wel. Dit was een bijzondere steen. Ze schudde eens haar hoofd en legde hem weer terug. Rustig liep ze verder en zag op de muren een soort wolf met een mens staan. Zou dat Romulus zijn geweest? Ze liep verder en keek aandachtig rond. Het was hier echt prachtig. Tenminste dat vond ze zelf. Van haar ouders had ze vroeger altijd verhalen gehoord over Romulus en ze vond het echt een raar verhaal, maar toen ze ouder werd, snapte ze het steeds beter.
Door hem te eren, droeg ze een veel wolvenhuiden om haar lichaam heen. Natuurlijk had ze zelf ook wel wat normale kleding aan, maar ze had er wolvenhuiden bij gemaakt. Ze zaten om haar benen en armen heen. Ook zat er natuurlijk wat om haar middel heen, maar dat was niet veel, ze had een soort korzet aan. Inmiddels was ze al ergens aan gekomen. Mirror keek om zich heen en nam de omgeving goed in zich op. Het was hier in Rome prachtig. Ze kwam uit een dorpje een paar kilometers verderop. Glimlachend dacht ze na over de dingen die ze al had mee gemaakt.
Rustig liep ze verder en klom even later naar beneden. Rustig ging ze ergens zitten en keek naar de omgeving die je vanaf de ruïne kon zien. Maar een ding mistte ze. Mede volgelingen van Romulus. Ze was nog geen enkele tegen gekomen. Straks was ze hier alleen in Rome die hem volgde. Haar ouders waren dan ook volgelingen, maar die waren niet mee gegaan naar Rome. Vonden ze niks voor hun. Mirror keek eens rond en stond uiteindelijk op. Ze moest maar eens een overnachtingsplek gaan vinden en als ze hier zou blijven, zou ze misschien wel niet eens veilig zijn. De vrouw sprong van een steen op de aarde. Rustig begon ze te lopen en hoopte geen vijand of rare figuren tegen te komen. Daar had ze nu even geen zin in. Voor ze ging lopen keek ze eerst rond of er niemand te zien was in de buurt. Daarna begon ze met lopen, wat al snel uit liep op dat ze rende. Hoe verder ze van de ruïne af ging, hoe meer ze het gevoel kreeg dat de geest van Romulus vervaagde. Ze wist het nu zeker. Hij was daarnet in de ruïne toen zij daar ook was.
