You know I know what you don't know, don't ya?

'Maar-' De man in de deuropening probeerde haar pols te grijpen, probeerde haar gezicht te zien. 'Nee. Het is nee, en het blijft nee.' De bediende gaf het nog niet op. 'Maar signora, kunt u niet-' Verwoed schudde ze haar hoofd, haar linkerhand ging richting haar laars. 'Ik kan niet langer blijven, Guido. Echt niet.' Il mio dio, ze hielden ook nooit op. Haar hand gleed over de waaier, en met snelle beweging klapte ze hem uit onder Guido's neus. Ze had zijn blikken wel gezien, had er zelfs een aantal beantwoord. 'Guido, als ik nu niet ga, dan heb ik problemen. Problemen die jij niet kan oplossen. Laat het gaan.' Haar stem onheilspellend, totaal uit de rol van Rosella di Millianero, het meisje dat ze de afgelopen weken had gespeeld. En ze had haar gespeeld met verve. Onbewuste giecheltjes kwamen zelfs nu nog over haar lippen. Fiorella was geen dom kind, ze was niet zo naïef als Rosella. Maar Rosella lag al lang en breed onder de groene zoden, en daar had ze mooi gebruik van gemaakt. Ze had Rosella beter gekend dan alle anderen. Ze waren immers, ooit, lang geleden, collega's geweest. Maar Fiore was al gauw op zichzelf gaan staan, terwijl Rosella in de bar was blijven werken. 'J-jij bent Rosella niet, of wel?' De jongen, hij was net twintig, leek tranen in zijn ogen te hebben. 'R-rosella zou zoiets nooit doen.' Verdomme. Rose was ook bekend om haar vele minnaars. 'Nee. Rosella zal nooit meer iets doen.' Met die woorden stak ze het uiteinde van haar waaier zachtjes in zijn keel. De jongeman voelde de messen zijn huid ingaan, en stapte geschrokken een paar meter terug, het huis in. 'I-ik begrijp het.' Fiorella zag het verdriet in zijn ogen wel, maar ze had nu al zoveel harten zien breken dat deze er ook wel bij kon.

Ze was eindelijk weggekomen, en terug naar iets waar ze zich normaal in kon bewegen. De jurk die ze had gedragen, samen met het korset, lagen ergens in een hoek, achter een luik in een kelder. Fiorella wilde haar spullen het liefst uit het zicht houden. Bovendien was rondsjouwen met een hoop zijde nu niet de meest makkelijke manier om van de ene kant naar de andere kant van de stad te komen. Overal door de stad had ze schuilkelders, opvanghuizen en slaapplaatsen. Drie jaar lang had ze eraan gewerkt, en nu had ze een behoorlijke reputatie door de hele stad. Maar niemand wist hoe ze eruitzag, niemand naast degenen die haar echt goed kenden. En die personen waren op een hand te tellen. Haar zwarte haren gingen simpel op in de menigte, haar lichaam duwde ze door de mensenmassa. Een paar straten verderop zou ze via het dak sneller kunnen reizen, maar dan moest ze eerst hierdoorheen. Het geheel verliep gladjes, tot ze een hand op haar schouder voelde. 'Cosa?' Het korte, vragende woord kwam eruit voordat ze de eigenaar van de hand uberhaupt had aangekeken.

-Angelooo, u mag mij voor de verandering eens komen stalken-

Angelo liep door de straten, de woorden hadden zijn oren bereikt en dingen onthuld aan hem. Een Courtisan die informatie leverde aan de Assassins was overleden en nu zeggen dat ze weer leeft dat er een vergissing was gemaakt bij het overlijdens bericht. Alleen Angelo wist beter, ze was verdwenen, dood. Hij wist het zeker en hij kon het niet aan dat iemand de doden misbruikte in naam, de doden moesten rusten en vereerd worden in plaats van vervangen of bedrogen. Hij had na een lang spoor de valse Rosella opgemerkt en was via de dagen haar gevolgd, de dag lang had hij de bedriegster gevolgd en toegekeken naar haar handelingen. Momenteel liep ze over de straat en Angelo zou erachter komen wat haar bedoelingen waren al moest dat via het het mes. Hoewel dat enkel gebeuren zou als bleek dat ze een spion van de Tempeliers zou zijn. Hij liep vlak achter de bedriegster en alsof hij uit het niets verscheen tikte hij haar schouder aan en pakte die zacht vast. 'Cosa?' vroeg de bedriegster. Ze had een andere stem, eentje met dezelfde manier van spraak alleen in Angelo zijn oren klonk deze zoet vergiftigt alsof je nooit kon verwachten wat ze zou doen. Angelo schraapte zacht zijn keel en begon "Buon giorno signora, mi scusi. Alleen de doden willen niet dat hun naam besmet word door een bedriegster. Jij bent niet Rosella, ondanks haar beroep was ze een vrolijk iemand. Jij bent haar niet." zei Angelo kalm. Hij liep langs de vrouw en ging voor haar staan, haar recht aankijkend vanonder zijn capuchon van zijn gewaad. "Wie ben je en waarom bezoedel je de naam van iemand die haar leven bereid was te geven voor een hoger doel." ging Angelo verder en keek haar recht aan. Zijn blik was kil aangezien hij boos was, je beledigt de namen van de doden niet, je neemt hun naam niet... je neemt hun identiteit niet dat is een van de grootste en slechtste daden die iemand kan doen.
Angelo liet haar schouder niet los, als ze iets zou wagen dan lag zijn verborgen mes diep in haar nek en de ander in haar zij. Angelo was bloedserieus op dit moment en tot veel in staat.

De man, van wie de arm was, begon haar te ondervragen. Beleefd, maar zeer dringend. Dat kende ze wel. Niemand ondervroeg Fiorella onbeleefd, en kon het navertellen. 'Simpelweg omdat ik haar nodig had. Geen verdere commentaren. Ik kende Rosella, dat is alles.' Een zweem van haar Venetiaanse accent versterkte haar ondertoon, een van irritatie en nieuwsgierigheid. De man die haar had gestoord was ouder dan zij, waarschijnlijk een jaar of twee. 'Ze was mijn aanknopingspunt in dat huishouden. En vertel me nu niet dat ik mijn eigen brood niet mag verdienen.' Ze kende hem niet, maar hij leek haar nu al een vervelend persoon. Iemand die zichzelf hoger achtte dan zij. Maar waarschijnlijk was hij zonder haar informatie halfdoof en halfblind. Het waren de dieven, de smerige kleine informanten, die de assassins en de tempeliers alle informatie gaven. En Fiorella wist dat. Natuurlijk, ze konden zonder een aantal. Maar zij was een van het soort dat je niet kon vervangen. Vitaal deel van het web van informanten in deze stad. 'Maar ik ben inderdaad Rosella niet.' Haar woorden koos ze zorgvuldig, niet teveel informatie weggevend. 'Fiorella is mijn officiele naam. Fiorella di Venici.' Spelend met haar waaier keek ze hem aan. Een assassin. Zover was Rosella toch nog niet gekomen? Had Fiorella dat geweten, dan had ze haar naam wel met rust gelaten. Er was maar een ding wat vaststond in haar leven. Zich niet bemoeien met de tempeliers of de assassins. 'Een van haar vaste klanten had een aantal zaken waar ik interesse in heb. Maar daar ben ik klaar, dus nu kan dat kind rusten in vrede. Tevreden?' Haar blik uitdagend naar de man gericht, sprak ze de woorden spottend uit. Ze wist heel goed in welke situatie ze zat, maar wist ook dat een assassin haar niet zomaar op straat zou vermoorden. Dat was gewoon dom.

'Simpelweg omdat ik haar nodig had. Geen verdere commentaren. Ik kende Rosella, dat is alles.' Een zweem van een Venetiaanse accent versterkte haar ondertoon, een van irritatie en nieuwsgierigheid. 'Ze was mijn aanknopingspunt in dat huishouden. En vertel me nu niet dat ik mijn eigen brood niet mag verdienen.' De vrouw zweeg even. 'Maar ik ben inderdaad Rosella niet.' Haar woorden koos ze zorgvuldig en vertelde enkel haar naam. 'Fiorella is mijn officiele naam. Fiorella di Venici.' Spelend met haar waaier keek ze hem aan. . 'Een van haar vaste klanten had een aantal zaken waar ik interesse in heb. Maar daar ben ik klaar, dus nu kan dat kind rusten in vrede. Tevreden?' zei Fiorella. "Grazie signora, Rosella was een goed mens en verdient... la pace. Het is eigenlijk niet officieel mijn zaak maar het is wel een klein iets dat ik terug kan doen voor haar." zei Angelo beleefd en haalde zijn hand van Fiorella's schouder af en knikte. "Ik ben wel verrast dat ze het niet heeft verteld, een vrouw van haar woord dus. Zulke nobele mensen vind je niet meer in deze dagen...... Fiorella was het? Angelo Michellaveli is mijn naam. Aangenaam Signora, ik hoop dat u het niet te kwalijk neemt voor mijn directe aanspraak over Rosella?" vroeg Angelo half. Hij bestudeerde in een oogwenk Fiorella, ze zei dat ze een collega was van Rosella. Zat ze dus in een huis van Lichte zeden als beroep. Angelo bedacht zich even en besefte dat die conclusie fout zou zijn. De naam schoot nogmaals door zijn hoofd en daarna nogmaals, hij nam haar gezicht in zich op en nu zou hij haar niet meer vergeten. Alles stond in zijn geheugen gegrift alsof het met een mes in zijn netvlies was gekerfd.
Angelo stak nu zijn hand uit alleen ditmaal vriendelijk in plaats van om haar tegen te houden, beleefdheid en kalmte had de overhand weer in plaats van de korte vorm van woede en beslistheid.