Lost pidgeon

Angelo liep door de menigte heen, onopgemerkt en onopvallend liep hij op zijn doel af. Geen vijand, geen plan, ontwerp of belangrijk document enkel... een verkeerd aangekomen postduif was geland bij een duiventil van een wachtpost. Hoe het had kunnen gebeuren is onbekend, de duif was waarschijnlijk te pakken genomen tijdens het rusten en zou gecontroleerd worden. De tijd liep en Angelo wist waar de duiventil was, alleen was ook op de hoogte van vier bewakers, 2 op de grond die de ladder gedekt hielden en de andere twee op de daken bij het platform van de duiventil. Angelo hield halt en bestudeerde de situatie, de wachters waren aan het wisselen wat zou betekenen dat het dubbel zo lastig zou worden. In de verte zag Angelo het al, een van de bewakers ging naar de duiventil. Angelo moest wat doen voor het te laat was, snel liep hij tussen de mensen in de menigte door en greep in zijn geldbuidel. Met een enkele vloeiende beweging gooide Angelo geld over de straat, iedereen zweeg het ene moment, het andere moment was er heel veel gedrang om de geldstukken. De wachters waren afgeleid en degene op de grond drongen door de menigte om hun te bedaren. De op de daken keken toe en keerden zich af van de duiventil. Angelo zag zijn kans schoon en drong verder en sneller naar de verhoging toe, zonder gezien te worden trok hij zich op en klom snel omhoog. De wacht wisselde net en er stonden nog twee bewakers op het platform en de andere twee kwamen zijn richting op bij de trap. Toen ze dichterbij kwamen. Angelo kroop via de rand tot vlak onder de twee bewakers, ze liepen hem voorbij en met amper geluid trok Angelo zich er volledig op. De bewakers waren net weg toen Angelo verder schoot op de andere twee af, een van hen keek op en wou net wat uitroepen maar viel bewusteloos neer, met een vuistslag was de bewaker neergegaan, de bewaker had enkel een schim kunnen zien, de tweede daarin tegen draaide zich helemaal om en zag Angelo. Zijn gezicht verborgen en verder onherkenbaar maar de bewaker begreep dat dit foute boel was. De bewaker trok zijn kort zwaard en grijnsde, Angelo bestudeerde het wapen en trok toen een tweehandige bijl van achter zijn gewaad. Hij hief de bijl en sloeg hard tegen het zwaard dat op de grond kletterde, met een tweede haal maar nu van de vlakke harde achterkant werd de man zijn hand gebroken en de derde haal liet hem van het dak glijden. Snel draaide Angelo zich om en keek naar de Duiventil... die openstond en de duif zat in de handen van een gedaante.

Alexandra verveelde zich dood toen ze de leider van Assassin in der oog kreeg, hij was met iets bezig hij keek naar de duiventil 'wat wou hij in de duiventil' vroeg ze zich stil af. Opeens wist ze het weer, er was een postduif van daar binnen ofso. Alexandra richte haar blik weer op Angelo die met de bewakers afhadelde. Behendig sprong ze van de dak af en sloop richting het duiventil die openstond 'wat een sukkels, ruilen ze terwijl de duiventil niet op slot hebben gedaan.' lachend deed ze het deur open en meteen hoorde ze allemaal duiven bang koeren naar elkaar, snel zocht ze naar het kooi waar een duif zat van hun maar er waren zo veel hoe wist ze ooit welke van hun was. Alexandra sloot har ogen en dacht diep na die van hun had een ring met een teken die mensen ook kregen als brandwond of zo iets. Voorzichtig zocht ze naar een duif met zo iets en na een lange speurtocht heeft ze hem eindelijk gevonden, voorzichtig pakte ze het duif vast zo dat hij niet weg vloog, daarmee liep ze naar buiten en ging op de grond zitten, de duif voorzichtig over zijn hoofd aaien met een vinger en zachtjes koeren zodat het beest rustig zou worden. Ze was zo druk bezig met het duif dat ze de leider niet eens had gehoord hoe hij hier heen kwam.

Angelo zuchtte en keek naar de Assassin, de houding.... hij herkende het. "Alexandra, ik dacht dat iedereen weg was en dat ik dit zelf moest opknappen." zei Angelo kalm terwijl hij naar Alexandra liep. Hij keek naar de duif en snel pakte hij het briefje van zijn poot al stond de duif in Alexandra's handen. Hij bekeek het bericht en knikte, "Bedankt Alexandra, liever dat jij de duif voor me neus weggrist dan een of andere dief of tempelier, dit is iets wat hun beter niet hadden kunnen lezen." zei Angelo kalm en las het briefje nogmaals aandachtig. 'Belangrijke tempeliers in Damascus,' zei Angelo zachtjes en tikte tegen het briefje. "Als ze dit zouden hebben gehad was er een kans verspilt geweest. Alexandra, aangezien je toch hier bent.... heb je zin om mee te gaan deze duif terug te brengen naar een 'goede' duiventil?" vroeg Angelo terwijl hij het briefje wegstopte op een veilige plaats en naar de duif in Alexandra's handen keek. Dat beest was niet echt heel slim om hier naartoe te vliegen, het scheelt dat het dier hun niet kon verraden. Angelo keek naar de bewusteloze bewaker en trok die bij een arm mee naar de duiventil en als het ware naar binnen gooiden voordat hij de deur sloot. Opgeruimd.... en uit het zicht.

"Alexandra, ik dacht dat iedereen weg was en dat ik dit zelf moest opknappen." Ze schrok van die worden, en keek op van de duif naar Angelo hij pakte het bericht die aan de poot zat en las hem "Bedankt Alexandra, liever dat jij de duif voor me neus weggrist dan een of andere dief of tempelier, dit is iets wat hun beter niet hadden kunnen lezen." En hij las de brief nog is 'Belangrijke tempeliers in Damascus,' zei Angelo zachtjes en tikte tegen het briefje. "Als ze dit zouden hebben gehad was er een kans verspilt geweest. Alexandra, aangezien je toch hier bent.... heb je zin om mee te gaan deze duif terug te brengen naar een 'goede' duiventil?" vroeg Angelo terwijl hij het briefje wegstopte 'natuurlijk wil ik dat wel doen' zij ze verrast en blij, zij verveelde zich toch hier. Alexandra richte even haar aandacht op de duif, hij kwam haar zo bekend voor als of ze deze duif eerder had gezien toen ze klein was in de duiventil van haar vader. De schokkende beelden kwam in haar hoofd terug het was toen een prachtige dag en ze werden geplundert door paar mensen, alle duiven waren weg en haar ouders vermoord zij kon net optijd verstoppen. Alexandra's wazige blik werd weer scherp en ze stond op, zette de duif op haar schouder omdat ze zeker wist dat ie niet zo weg vliegen hij had te veel vertrouwen in haar gekregen. 'Wanneer gaan we en waar heen?' vroeg ze nieuwschierig.

'natuurlijk wil ik dat wel doen' zij ze verrast en blij. Angelo glimlachte even, 'fijn dat er interesse word getoond in belangrijke zaken als deze' dacht hij in zichzelf. 'Wanneer gaan we en waar heen?' vroeg Alexandra nieuwsgierig. Angelo glimlachte, "We gaan zo snel mogelijk aangezien de wachters elk moment kunnen terugkomen. We gaan naar dat gebouw daar achter, je ziet de verhoging met de houtenpaal." zei Angelo en wees een kilometer over de daken verderop. "De snelste manier is via de daken alleen ook riskant, dus jij mag kiezen, over de daken of via de straten?" vroeg Angelo kalm en keek naar de bewusteloze wachter en de andere twee die de menigte nog steeds zaten te kalmeren. De duivenmelker woonde daar, die moest de duif even verzorgen en aanleren wel goed te vliegen in plaats van de duiventil van de tempeliers. Dat was een van de grootste fouten ooit geweest.

"We gaan zo snel mogelijk aangezien de wachters elk moment kunnen terugkomen. We gaan naar dat gebouw daar achter, je ziet de verhoging met de houtenpaal." zei Angelo en wees een kilometer over de daken verderop. "De snelste manier is via de daken alleen ook riskant, dus jij mag kiezen, over de daken of via de straten?" vroeg Angelo kalm en keek naar de bewusteloze wachter en de andere twee die de menigte nog steeds zaten te kalmeren. Snel dacht ze na, als ze over de grond gingen zouden ze niet echt opvallen en als ze over de daken gingen waren ze er sneller maar dat was wel opvallender. 'we gaan via de daken.' hoorde ze uit haar mond horen komen. 'ik ren sinds me 12e over de daken dus dat is geen probleem.' vertelde ze zodat de leider wist hoezo ze die weg had gekozen.

'we gaan via de daken.' hoorde ze uit haar mond horen komen. 'ik ren sinds me 12e over de daken dus dat is geen probleem.' vertelde Alexandra. Angelo knikte even, liep paar stappen naar achter en met die aanloop schoot hij naar voren naar een hoger gelegen dak waar hij zich optrok en zich even snel omdraaide, "Indien we niet geruisloos kunnen zijn moeten we snel zijn," zei Angelo kalm en sprong van het dak met een koprol op een volgende en keek vanuit zijn ooghoek opzij wachtend op Alexandra.
Het was misschien niet zo gevaarlijk maar op je hoede zijn was belangrijk, zouden ze gesnapt worden dan moest hij hen die het wisten het zwijgen opleggen. Niet dat hij dat met plezier deed aangezien dat niets voor een assassin is. Alleen het feit dat je moest moorden om te overleven gaf de nog jonge leider van een groots genootschap extra moed en energie. Hij voelde zijn eigen trots herleven net als een jaar geleden, alleen ditmaal was het dat hij het vol had gehouden, dat hij Assassins heeft zien rijzen uit het as van de tempeliers. Hoe het volk ondanks de tegenslagen van het leven sterk en grootmoedig bleef.

"Indien we niet geruisloos kunnen zijn moeten we snel zijn," zei Angelo kalm en sprong van het dak met een koprol op een volgende en keek vanuit zijn ooghoek opzij wachtend op haar. Alewandra knikte en sprong op de dak en maakte een salto in de lucht. Toen ze met haar voeten de dak voelde begon ze de richting te rennen waar angelo wees de duif volge haar in de lucht, misschien was hij niet goed met posten weg brengen maar hij zou waarschuwen als er gevaar was. Van dak naar dak sprong ze snel en behendig, Alexandra was er bijna toen plotseling ze miststapte en van de dak af viel op tijd kon ze zich aan het stukje van de dak vast pakken er waren geen mensen in de buurt dus zou niemand haar zien, Alewandra probeerde zelf op te komen maar het lukte niet, ze had niet genoeg krach om op te trekken want ze had de hele nacht geen oog dichtgedaan door een nachtmerrie die steeds terug kwam. Ze probeerde het nog een keer maar deze keer mislukte het haar helmaal haar handen gleden weg en ze zo naar beneden storten.
(flut)

Angelo draaide zich om en dook, het ging in zijn zicht even langzaam. Hij zag de hand van Alexandra loslaten en zijn eigen hand erop af duiken. Zijn borst gleed over het dak en met zijn sterke rechterhand in de stevige handschoen greep hij Alexandra's hand vast. Hij gleed bijna achter haar aan maar klemde zich vast aan het eerste de beste wat zijn linkerhand kon grijpen. Hij keek naar Alexandra "Dat was bijna verkeerd gegaan," lachte Angelo met een grijnsje. Hij kroop naar achter en trok Alexandra omhoog, hij had volwassen kerels en mensen in harnas mee kunnen sleuren daarbij was deze tiener bijna niks. Angelo zette zich schrap en trok Alexandra over de rand zodat ze er simpel bij zou kunnen. Hij hield haar hand voor de zekerheid vast tot ze zichzelf weer kon optrekken en gedurende die paar seconden keek hij rond. Tot hun geluk waren ze niet gesnapt door wachters, Angelo liet zijn verborgen mes uit het armstuk glijden en keek nogmaals rond. Normaal was dit het tijdstip dat er wachters in de buurt waren alleen er was niemand te zien, van binnen was hij verbaasd maar van buiten glimlachte hij even. "Ze hebben het lichaam gevonden, we moeten ons haasten Alexandra, ga jij maar voor dan dek ik onze aftocht als ze eraan komen." zei Angelo en stond recht op. Het verborgenmes klapte terug in het armstuk terwijl hij nog steeds de omgeving afspeurde, zijn oren gespitst, zijn ogen ronddwalend en zijn gedachten gefocust. Als ze dichterbij kwamen zou het gemerkt worden aan het geluid van de menigten, die meestal niet geweldig positief reageerden op de tempeliers.

Ze voelde een stevige handschoen haar hand vast pakte "Dat was bijna verkeerd gegaan," Ze knikte even bang en voelde hoe ze omhoog werd getrokken, eindelijk kon ze zich makkelijk optrekken maar Angelo hield haar toch voor de zekerheid vast 'ik...ik weet niet wat er gebeurden normaal let ik goed op maar deze keer niet echt.' ze keek de king aan terwijl hij iets zei "Ze hebben het lichaam gevonden, we moeten ons haasten Alexandra, ga jij maar voor dan dek ik onze aftocht als ze eraan komen." Ze knikte licht en klokte 2 keer met haar tong zodat het duif wist dat hij haar moest volgen. Deze keer lette ze beter op waar ze stapte en het ging veel sneller dan ze had verwacht achter zich hoorde ze mensen in harnassen rennen. In de verte zag ze de verhoging met de houtenpaal Ze zag hem nu beter maar, zij moest nog wel 10 daken verder rennen tot ze er eindelijk zou zijn, met een zucht begon ze te rennen en van dak naar dak springen.

Angelo wachtte kalm terwijl hij zag hoe Alexandra klikte met haar tong en en toen weg sprong met de duif boven haar. De verborgen messen schoten te voorschijn uit de arm-stukken terwijl het geluid van de wachters sneller ging. Vanuit zijn positie hoorde hij het duidelijk 'Daar op het dak!' klonk een stem. Angelo draaide zijn hoofd en zag twee wachters omhoog klimmen en weer twee andere met zware harnassen doorrennen over de grond. Alleen de twee die klommen hadden hem niet opgemerkt. Toen ze het dak voor hem op waren sprong Angelo erachter aan. Een van de twee had een kruisboog te pakken gekregen en de ander was al aan het laden. Snel schoot het lemmet van het verborgen mes in de nek van de eerste. De ander draaide zich verschrikt om en schoot. De pijl vloog langs Angelo zijn hoofd, "MALEDETTO BASTARDI!" riep hij en sloeg hard tegen de slaap van de wachter. De wachter viel op de grond en schreeuwde. De twee wachters die over de straat rende draaiden zich om om te kijken. Alleen Angelo was al weg, hij was al twee daken verderop en ging in een razend tempo verder. Zonder nog om te kijken nam hij hetzelfde pad over de daken als Alexandra en probeerde haar in te halen. Het lukte, alleen lastiger dan hij had gedacht. Toen hij naast haar sprong keek hij haar snel aan, "We hebben extra tijd, we halen het waarschijnlijk wel." zei hij haastig voor hij een koprol maakte, landde en zich herstelde om nogmaals te springen. Dit was het goede leven, strijdend, rennend, levend alles voor de vrijheid. Alles voor wijsheid, alles voor elkaar en de mens.

"MALEDETTO BASTARDI!" Hoorde ze een harde maar bekende stem, na een tijdje zag ze eindelijk Angelo eindelijk naast haar rennen , "We hebben extra tijd, we halen het waarschijnlijk wel." zei hij haastig voor hij een koprol maakte, landde en zich herstelde om nogmaals te springen. Ze knikte lichtjes en keek voor zich uit waar ze rende. 'Het maakt toch niet uit, we zijn er bij' zei Alexandra hijgend. de duif vloog voor op, deze leven was veel te leuk elke dag over daken rennen avontuur beleven dit was haar smaak. haar laatste sprong was niet zo mooi maar goed, ze was ook dood op dus kon het haarn iet veel schelen hoe ze landen. Alexandra ging weer staan en de duif lande op haar schouders en ze keek vragend naar de King.

. 'Het maakt toch niet uit, we zijn er bij' zei Alexandra hijgend. Angelo knikte en bij de laatste sprong kwam hij overeind en veegde het vuil van zijn gewaad af. Hij zag Alexandra naar hem kijken en hij grijnsde. Hij liep naar het platform en opende een dakluik. "Romero! Angelo qui arriviamo attraverso il tetto,*" riep Angelo naar beneden. Hij ging door het dakluik en liep via de trap naar beneden het gebouw binnen. Enkele duiventillen vol duiven kwamen onderweg langs en Angelo draaide zich even om zodat hij kon gebaren dat Alexandra mee mocht komen verder het gebouw in. Een man met zwart haar, een vriendelijk postuur en een grijns op zijn gezicht kwam naar hen toe. "Een van je duiven... gevonden bij een duiventil van de tempeliers," zei Angelo kalm terwijl hij de hand schudde van Romero. De man glimlachte vriendelijk terug en knikte even teleurgesteld alsof hij de duif zelf had leren vliegen. Angelo draaide zich om en keek Alexandra aan, "Missie geslaagd Alexandra, ze zijn ons kwijt en we hebben de duif en het document." zei hij met een vriendelijk knikje.


-*we komen via het dak-
-Romero is ghostplayer je mag hem dus ook besturen.-

. "Romero! Angelo qui arriviamo attraverso il tetto,*" riep Angelo naar beneden. Hij ging door het dakluik en liep via de trap naar beneden het gebouw binnen. Enkele duiventillen vol duiven kwamen onderweg langs en Angelo draaide zich even om zodat hij kon gebaren dat Alexandra mee mocht komen verder het gebouw in. Ze volgde hem gehoorzaam In de gebouw zag ze een man een vriendelijke postuur en een grijns op zijn gezicht kwam naar hun toe . "Een van je duiven... gevonden bij een duiventil van de tempeliers," zei Angelo kalm terwijl hij de hand schudde van Romero. De man glimlachte vriendelijk terug en knikte even teleurgesteld alsof hij de duif zelf had leren vliegen. Angelo draaide zich om en keek Alexandra aan, "Missie geslaagd Alexandra, ze zijn ons kwijt en we hebben de duif en het document." zei hij met een vriendelijk knikje. even lachte ze lief naar Romero en aaide over de kopje van de duif en pakte hem voorzichtig en gaf aan Romere zij voorzichtig"Il piccione può volare bene, lui deve solo conoscere il suo destino" en keek verlegen toen ze dat zij.

(beetje inspiratie loos)

Alexandra aaide de kop an de duif en gaf die aan Romero. 'The pigeon can fly well just learn his destiny.' zei Alexandra. Romero grinnikte even, "I will," zei Romero en pakte de duif over en zette die in een van de grotere duiventillen. Angelo keek Alexandra aan en glimlachte, "Je kan rennen en springen dat is zeker Alexandra, goed gedaan net. Je zal een goede Assassin worden wanneer je er klaar voro bent" zei angelo kalmpjes en rekte zich uit. Hij keek even naar Romero en zuchtte toen, "laten we maar even gaan rusten bij een kalme plek in de stad, dan kunnen we ook opvangen of het zoeken al is gestaakt of dat we nog even moeten afwachten." zei hij kalm en ging de trap weer omhoog om bij het dakluik uit te komen. "Arriverdeci Romero," riep Angelo voor hij naar buiten ging en even om zich heen keek voor eventuele tekenen van Tempeliers met vijandige bedoelingen.... dat waren eigenlijk hun enige bedoelingen.

, "I will," zei Romero en pakte de duif over en zette die in een van de grotere duiventillen. Angelo keek Alexandra aan en glimlachte, "Je kan rennen en springen dat is zeker Alexandra, goed gedaan net. Je zal een goede Assassin worden wanneer je er klaar voro bent" zei angelo kalmpjes en rekte zich uit. Hij keek even naar Romero en zuchtte toen, "laten we maar even gaan rusten bij een kalme plek in de stad, dan kunnen we ook opvangen of het zoeken al is gestaakt of dat we nog even moeten afwachten." Ze knikte en volgden Angelo naar buiten "Arriverdeci Romero," Even keek ze terug naar de duiven, haar ouders waren er altijd mee bezig je kon wel zeggen dat Alexandra met duiven was opgegroeid. Ze keek omzich heen of ze de tempeliers zag maar ze waren nergens te bekennen, 'welke kant gaan we?' Ze keek vragend naar De King.

'welke kant gaan we?' vroeg Alexandra hem met een vragende blik. Angelo dacht even na en gleed opzettelijk van het dak af en landde kalm op de grond. Hij keek even snel om zich heen en floot zachtjes om Alexandra een signaal te geven dat het veilig was. Hij wachtte even tot Alexandra er bij was en liep toen een kleine menigte door. Hij bleef er even staan en wachtte stil af zonder om te kijken begon hij, te fluisteren, "Zo meteen gaan we naar een kleine herberg die deels buiten is, ik zie je daar. De naam luid taverna Sole pura, het licht twee straten die kant op." zei hij nog snel tegen Alexandra en ging toen een andere kant op. Hij had nog iets anders te doen, wat iets belangrijker was dan verstoppen. Door de menigte heen liep Angelo naar een kleine wachtpost en keek de wachter aan die iets in een baal hooi gooide. "Grazi, Sai che sei proprio tradimento coetanei?" vroeg Angelo kalm. "Si," zei de man. Angelo knikte en gaf een klein buideltje met rinkelende munten erin. Angelo knikte en verdween, de man bleef achter en ging weer zitten. Angelo nam de weg naar de taverne en gleed langs de mensen heen zonder op te vallen. Niemand, helemaal niemand merkte de witte gedaante op ondanks de kleur, zijn bewegingen waren een van de vele bewegingen. Langzaam verscheen de taverne en ging daar even zoeken of hij Alexandra al zag. Hij was klaar voor vandaag, de duif was terug, het briefje veilig en de sporen waren uitgewist. Niemand zou erachter komen behalve hun.

Angelo gleed van de dak en keek of het veilig was daarna vloot hij naar Alexandra zo dat ze naar beneden zou komen, ze liet zich ook van de dak glijden en kwam terecht op de grond. Angelo begon te fluisteren , "Zo meteen gaan we naar een kleine herberg die deels buiten is, ik zie je daar. De naam luid taverna Sole pura, het licht twee straten die kant op." Ze knikte licht en wachten tot De man uit zicht was begon ze rustig te lopen via de straten in de richting die ze had gezien. Het was inderdaad 2 straten verder na een half uur lopen ofso had ze het eindelijk bereikt niemand stond er nog niemand dus ging ze iets verder zitten wachten. met haar ogen dicht probeerde ze alles wat vandaag gebeurt was op een rijtje zetten eerst verveelde ze zich daarna had ze een duif gered, die duif weggebracht met Angelo en nu moest ze op hem zitten wachten. Niet echt een leven dat je van een tiener meisje verwacht vins ouders duivenboeren waren. Alexandra hoorde iemand haar kant opkomen.

Angelo liep op Alexandra af die hij had opgemerkt. Met kalme stappen liep hij op de tafel af en schoof de stoel naar achter en keek haar zwijgend aan voor hij ging zitten. Hij keek even in stilte naar Alexandra en knikte. "Ze zijn gestopt met zoeken, de sporen zijn uitgewist en we zijn veilig. We kunnen hier even rusten, wil je iets te drinken Alexandra? Dat kan hier aangezien we toch nog moeten rusten en de eigenaar ons nog wat te goed is." zei Angelo kalm en keek om zich heen. Zijn ogen gefocust op de man aan de bar die even naar hem knikte. Enkele seconden later kwam hij aan de tafel en keek hun aan, "Signore, Signorina, willen jullie ies bestellen?" vroeg de man kalm. Angelo knikte, "Doe mij maar iets van het huis en voor mijn gezelschap een??" vroeg Angelo aan Alexandra.

"Ze zijn gestopt met zoeken, de sporen zijn uitgewist en we zijn veilig. We kunnen hier even rusten, wil je iets te drinken Alexandra? Dat kan hier aangezien we toch nog moeten rusten en de eigenaar ons nog wat te goed is." Hoorde ze een stem zeggen was angelo nu al terug, een paar minuten later kwam een man naar hun toe "Signore, Signorina, willen jullie ies bestellen?" vroeg de man kalm. Angelo knikte, "Doe mij maar iets van het huis en voor mijn gezelschap een??" Angelo keek vragend naar haar. 'ik wil niks.' zei Alexandra rustig en staarde voor zich uit. Ze moest even niks geen drinken gewoon niets alleen even wat rust. Haar geest ontspande zich, en ze voelde zich daarna ook goed. Alexandra keek naar de man die voor haar zat.

'ik wil niks.' zei Alexandra rustig en staarde voor zich uit. Angelo knikte en de man ging weg even later kwam hij terug en zette een pul neer. Angelo dronk het in een slok leeg om klaar te zijn en zijn keel te spoelen. Hij legde geld neer en de man kwam er aan en pakte het op. Hij knikte vriendelijk en glimlachte. Angelo keek Alexandra in stilte aan en knipte in zijn vingers. "Ik heb het, Alexandra je mag gaan wanneer je wilt alleen zorg wel dat je ongezien blijft dus ga via de dievengilde, ze zullen je niks doen en het is veiliger voor het geval ze alsnog ons zoeken." zei hij zacht en knikte vriendelijk.

-flut srry-

Ze keek om zich heen, wat was het hier saai zeg plots hoorde ze een knip met vingers "Ik heb het, Alexandra je mag gaan wanneer je wilt alleen zorg wel dat je ongezien blijft dus ga via de dievengilde, ze zullen je niks doen en het is veiliger voor het geval ze alsnog ons zoeken." zei hij zacht en knikte vriendelijk. Ze had het nu pas door dat ANgelo tegen haar had, had ze iets gemist van het gesprek of wat, even keek ze hem vragend aan maar snel begreep ze wat hij bedoelde dacht hij echt dat ze zo laag zou zinken NOOIT, wat dacht hij wel niet dat ze weg zou rennen als het te eng of gevaarlijk zou worden nooit, ze had al een korte leven en daar in mocht wel wat leuks gebeuren zo als een gevecht. Nog steeds zat Alexandra op haar stoel en keek voor zich uit, ze had geen reactie gegeven.

(flut)

Alexandra reageerde blijkbaar luisterde ze niet of had hij haar ego geraakt met die opmerking. Angelo maakte het niet uit, hij had nog een druk schema verder. Angelo stond op en keek naar Alexandra, "Ik ga in ieder geval nu langs de dievengilde ik heb een ontmoeting daar. Ik zie je nog wel eens," zei Angelo kalm en keek naar de man aan de bar en knikte beleefd. De man knikte terug, Angelo liep weg van de tafel en liet Alexandra achter. Hij nam een aanloop en sprong naar de dakrand waar hij zich omhoog trok, hij rende langs een kleine verhoogde rand die overging tot een trapleuning. Hij gleed er simpelweg langs naar beneden en ging met een koprol verder. De ontmoeting was al gauw en hij was nog niet erg dichtbij. Hij zette zich af en landde op een ander dak waar hij omhoog moest klimmen naar een groot huis. Vanaf daar sprong hij verder omhoog en ging naar de rand van het dak staan. Hij keek naar beneden en speurde af naar een plek voor een zachte landing, met geluk sprong hij in een kar met granen. Het was niet heel zacht maar wel beter dan tegen de grond gaan. Het was ook veel minder pijnlijk aangezien hij nog wel zacht landde.

"Ik ga in ieder geval nu langs de dievengilde ik heb een ontmoeting daar. Ik zie je nog wel eens," zei Angelo kalm en keek naar de man aan de bar en knikte beleefd. Alexandra volgde Angelo tot hij uit was en keek weer voor zich uit. na een kwartier zitten na denken stond ze op en liep via de dievengilde naar buiten, het was al al bijna avond de hele dag as ze dus bezig met een duif redden. Alexandra sprong op een vat en daarna meteen op de dak. Ze begon te rennen naar een gebouw die helemaal wit was, het was de hoogste gebouw uit deze stad. In de verte zag ze de gebouw al en allemaal ramen die open stonden 'makkelijker kan het niet zijn.' dacht ze in zich zelf, die ramen gebruikte ze als op stapjes om op de dak van de gebouw te komen. Met moeite trok ze zich weer op en ze was eindelijk op de dak. In het midden ging Alexandra zitten en pakte wat zaad uit haar tas en strooide voor haar neer. Allemaal vogels die kwamen er op af, maar geen duif te zien daar had ze eigenlijk gehoopt want ze hield er van om berichten te lezen die niet voor haar waren bedoelt. Ze liet een zucht horen en keek hoe de vogels het graan op aten en weg vlogen.