Exploring the Ruïns

Een briesje trok aan de losse delen van zijn kledij. Waaronder zijn cape, als je het al zo kon noemen. Ondanks dat zijn ogen niet te zien waren voor de buitenwereld, kon hij weldegelijk alles zien. Hij wreef met een hand over zijn stoppeltjesbaard, waardoor het net voelde alsof de gevoelige huid van zijn hand eraf werd geschuurd. Maar hij was niet echt het persoon dat zich snel daarom zou bekommeren. Eigenlijk ging niets hem aan. Een paar dingen, zoals ervoor zorgen dat de desbetreffende zaken recht werden gezet. Maar hij hield zich daar enkel aan omdat hij een zogenaamde ‘leider’ had. Het verbaasde hem nog steeds dat hij naar de man luisterde; hij was maar twee jaar jongen en ook nog eens een paar centimeter langer. Hoewel dit niet opviel. Maar toch, het ging om het idee.
Maar als hij de kans kreeg ging hij er zelf op uit, en meestal ging hij dan naar plekken waar hij dacht iets leuks te vinden. Wat dat betreft was hij diep vanbinnen nog een ras echte dief. Niet dat hij het erg vond, dat was de hoofdoorzaak waarom hij zo was geworden wie hij was. En hij had nergens spijt van gehad. Natuurlijk had hij gewild dat dingen anders waren gegaan. Maar je kon wel blijven denken; wat als, maar dat bracht je toch nergens. En enkel omdat hij zo dacht bleef hij met zijn kin de lucht in de toekomst tegemoet lopen. Enkel daarom, en daarom wou hij het verleden ook buitensluiten. Voor zover als dat ging.

Zonder enige moeite klom hij over de stenen naar binnen. Hij was tweeëntwintig en getraind Assassin, dus als hij daar nog moeite mee had moest hij zich schamen. Het geringe licht dat naar binnen kwam was toch nog genoeg om de hele ruimte te verlichten. Zijn ogen gleden over alles in de stoffige ruimte. Waarom had hij verwacht hier iets te vinden? Oude schatten. Maar natuurlijk. Bij de gedachte al aan zijn wellicht toekomstige buit krulden zijn mondhoeken omhoog. Tijd om opzoek te gaan.
Kundig klom hij omhoog via een pilaar, keek vanaf daar ook eens uit. Er waren meerdere verdiepingen, natuurlijk. Het was wel handiger als hij onderaan begon. Hij liet zich gewoon vallen, viel de klap op door een soort van koprol te maken. Hij bleef eventjes naar de grond kijken, geknield. Langzaam stond hij op, keek tegelijkertijd ook op. Uit reflex ging hij in een verdedigende houding staan; of te wel een houding waarin hij meteen zijn Hiddenblade kon gebruiken indien nodig. Hij staarde naar het gestalte, maar kon niet goed zien wie of wat het was. Het ligt van de ander zijn kant, dus weerhield het hem ervan enige herkenningspunten aan de persoon te zien. Wat erg irriterend was. Als bevroren bleef hij staan. Leek net een spelletje; wie het langste stil kon staan, totdat de zenuwen iemand opbraken en deze maar in de aanval schoot.

» Ik wist niet waar ik moest posten en ik houd van Ruïnes dus ja o3o
En de titel is de beste titel ever >U!

Iedereen welkom *-*

Zijn ogen waren tot spleetjes geknepen, maar dat kon de ander natuurlijk niet zien. Pas als hij wist dat het iemand was die hij kon vertrouwen zou hij zijn gezicht onthullen, en zelfs dan kwam het weinig voor. Het was een gewoonte geworden, en het voelde zo kaal en onwennig als hij zijn capuchon niet meer zo over zijn gezicht had – voor het grootste gedeelte dan, zijn ogen waren niet te zien, maar zijn neus en mond wel. Maar je kon iemand beter herkennen aan de ogen dan aan de sommige andere herkenningspunten.
De persoon draaide zich om, de mantel die ze droeg bewoog sierlijk mee. En door de positie waar ze nu in stond kon het licht haar voldoende raken om hem wat meer informatie te geven. Haar contouren waren zichtbaar, en haar vrouwelijke rondingen ook; maar dit alles gaf betekende een ding: ze was geen Assassin. Die zou nooit te koop lopen met zijn of haar figuur. En bij haar waren ze wel zichtbaar. Het was weliswaar bescheiden, maar niet zoals hij gewend was. En haar houding verraadde ook dat ze geen Assassin kon zijn. Ze straalde ijdel uit, de manier waarop ze stond. Recht, haar neus in de lucht. En eigenlijk moest hij er wel van walgen. Maar dit kon hij enkel laten merken door zijn mondhoeken naar beneden te laten zakken.
Als Assassin zijnde kon hij wel bedenken dat er altijd een addertje onder het gras zat, maar deze houding irriteerde hem. Hij ging normaal staan, liet zijn Hiddenblade voor wat het was; als hij dat ding niet hoefde uit te trekken deed hij het ook niet. Weer een van die regels; geen onschuldige mensen doden. Hij wendde zich weer tot de jonge vrouw toen deze wat zei. Hij wachtte zelfs tot na de echo van haar melodieuze stem was weggeëbd uit het vervallen gebouw tot hij antwoord gaf. Hij wou eigenlijk niets zeggen, maar ze zou vast weer zo chagrijnig worden; als al die andere opdringerige mensen, als hij niets zei.
‘Kan ik ook aan jou vragen,’ klonk zijn stem, die in vergelijk met de hare maar zwaar en mannelijk was. En alles behalve melodieus, hij was monotoon en ook nog een kil. Hij deed geen moeite om een goede indruk te maken, deed hij zelfs niet bij andere Assassins. Wat had hij eraan? Ze mochten hem niet doden, hij mocht hun niet doden. En hij zou het toch wel redden; hij kon zichzelf prima redden. Maar als je een heel ‘leger’ achter je had staan was dat altijd mooi meegenomen. Of dat leger je nou mocht of niet.

» Je maakt me bang met je snelle post x')
En flutje, hopelijk kun je er wat mee (;

Haar houding irriteerde hem, dat kon hij gewoon niet ontkennen. Maar er zouden vast meer mensen zijn die zich daaraan zouden irriteren. Niet die hersenloze idioten die zichzelf Templiers noemden. Die waren stuk voor stuk hetzelfde, en allemaal onuitstaanbaar. De hielden altijd wanhopig het handje vast van de leider, waren bang dat die zogenaamde God hun zou straffen. Hij was door zijn vader gestraft, die het smoesje ophing dat het namens God was. Het kon zo zijn, en toch ook weer niet. Hij wist het niet, en deed ook niet de moeite om ooit de waarheid te vinden. Het enige wat hij wel wist was dat hij het geloof met een grote passie haatte, verachte. Als het moest zou hij voor God zijn neus zich omdraaien. Die heilige verdiende het niet om zijn gezicht te zien, niets verdiende hij.
Zijn mondhoeken krulden zich vrijwel gelijk omhoog bij het horen van haar antwoord. ‘Toe maar,’ sprak hij met woorden waar het sarcasme gewoon vanaf droop, ‘Een knappe vrouw die alleen rondzwerft, het onderzoek noemt. Avontuurlijk.’ Oké, misschien waren zijn woorden ongepast geweest. Maar kinderachtig als hij was – omdat hij geen echte jeugd had gehad – kon hij het niet laten om het niet te doen. Hij had de tijd van zijn leven als hij zich zo kon gedragen. Als klein jongetje had hij altijd zijn mond moeten houden, en als hij hem open trok zorgde men er wel voor dat hij hem dicht zou houden. Vrienden had hij ook niet gehad, enkel omdat men hem vreemd vond; hij was anders. En hij zat altijd onder de schrammen, blauwe plekken en noem het maar op. Maar mensen die dat niet wisten zouden het hem ook niet vergeven. De Assassins dus. Dus werd hij zowat gedwongen om zich te gedragen, anders zouden ze de spot met hem drijven. En daar had hij nou ook weer geen zin in.
Het spottende lachje dat zich sierde rond zijn lippen bleef, voelde zich niet gekleineerd om de woorden. ‘Waarom zou ik naar hem luisteren?’ Vreemd weerwoord, misschien kon hij toch maar beter gelijk wat uitleg geven. ‘Ik ben vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Als hij er problemen mee heeft, is dat zijn zaak. Desnoods verlaat ik de hele bende; ik heb zo mijn redenen en voorkeuren. Als ik niet vrij mag zijn om mijn eigen keuzes te maken, mijn eigen pad te lopen, dan sterf ik nog liever. Maar ik sterf niet zonder gevecht, dat zou gewoon laf zijn.’ Hij zweeg, hoorde met tegenzin zijn echo aan in het vervallen gebouw. Waarom deed hij eigenlijk nog de moeite om haar niet iets aan te doen? Zij wist wie hij was… Of ja, het gedeelte dat haar zou interesseren. Hij wist niet wie zij was, niet dat hij het hoefde te weten. Maar het zou fijn zijn als je toch wat meer informatie had over je gesprekspartner.
Hij moest haar eigenlijk doden… Nu. Nu dat hij haar dat had verteld. Ze mocht niet met die informatie rondlopen. Eigenlijk mocht ze dat wel, maar hij wou het gewoon niet. En haar houding vertrouwde hij nog steeds niet, hoewel hij enkel irritant was. Maar er klopte ook iets niet. Langzaam zette hij een stap naar voren, geruisloos. Een getraind Assassin zou zichzelf enkel voorschut zetten als deze nog enig geluid maakte. Oké, zijn cape maakte soms geluid, maar dat viel ook lastig tegen te houden. Wel een leuk om iets te doen hebben als je je verveelde.

» Hopelijk kunt U er wat mee, was beetje inspiratie loos D:

Hij wist wel dat hij te ver ging met zijn woorden, haar ermee irriteerde. Maar wie zei dat hij daar niet op uit was? Het was altijd leuk om de grenzen van sommige op te zoeken, en daarom was hij ook niet echt geliefd door de mensen om hem heen. Maar dat deerde hem toch niet. Hij was wie hij was, en als dit zijn manier was van lol hebben dan zij het zo. Wat dat betreft konden de mensen om hem heen hem werkelijk niets schelen. En er viel weldegelijk over het feit te twijfelen of hij wel een échte Assassin was. Je kon hem dat ook niet noemen, in hart en nieren. Maar hij wist wel waarvoor hij het deed, en was bereid om voor dat doel bepaalde dingen op te geven. Het was alleen zo dat hij weigerde iemand als zijn leider te zien, maar dat was ook vrij logisch.
Hij keek langzaam op wanneer ze begon te praten. Maar de toon die ze had bij enkel het eerste woord stond hem al niet aan. Het leek net alsof ze veracht wou worden door hem, vreemde vrouw die ze was. Een spottend kort lachje was de eerste reactie die hij gaf. ‘Móét?’ Hij deed zijn armen over elkaar. ‘Luister eens, schoonheid, ik moet helemaal niets. Het padden hebben afkortingen en afslagen. En ik kies er zelf voor of ik die neem of niet. Ik weet niet hoe het met jou zit; maar ik laat mijn handje niet vasthouden door iemand die beslist welke paden ik moet bewandelen.’ Zijn armen had hij nog steeds over elkaar, gaf zijn houding iets zelfverzekerds als zowel iets dwingends. Hij vond het gewoon een beetje overdreven dat hij volgens haar dingen moest doen, wat niet zo was.
‘Om eerlijk te zijn wou ik je een knuffel geven,’ zei hij quasi-onschuldig als antwoord op haar vraag, deed gewoon nog een pas dichterbij; toonde geen angst voor haar. Pas nu het licht goed viel en ze weer van pose was veranderd zag hij het, haar mantel. Wit met rood, een kruis. Zijn ogen werden groter, zijn mondhoeken gingen voor één tel naar beneden; toonden zijn minachting, maar al snel herstelde hij zich en glimlachte hij vriendelijk naar haar. Hij spreidde zijn armen. ‘Kom op, denk je nou serieus dat ik zo dom ben?’ lachte hij zachtjes, ‘Alsof ik mijn tijd zou verdoen aan het vermoorden van jou.’ Ja, nu daagde hij haar uit. Hij mocht dan geen onschuldige burgers aanvallen, laat staan doden, maar zij was een ander verhaal. Een heel ander verhaal.

Daar stond hij dan. Alsof hij verwachtte dat ze nu in zijn armen zou rennen, wat een absurde gedachte. Maar hoe komisch het er ook uitzag, het was alles behalve dat in zijn ogen. Ja, hij had er wel wat plezier mee. Hij irriteerde haar, wou perse die druppel in de emmer laten vallen die de boel deed laten overlopen. Enkel omdat hij er plezier in had. En wie was zij? Een Tempelier, een perfect slachtoffer dus. En hij was precies zoals ieder ander roofdier; hij speelde met zijn prooi en genoot er met volle teugen van. Maar hij kon het niet helpen, hij was uitgegroeid tot iemand waarvan niet zeker was of hij wel een kant had. De meesten vonden hem nog steeds een dief, en voor hetzelfde geld was hij een huurmoordenaar geworden. Maar toch had hij zichzelf niet helemaal laten overnemen door die wereld gevuld met pijn, verdriet en haat. En dat was ook de enige reden dat hij nu een Assassin was. Omdat hij kon ‘zwemmen’. Wat voorkwam dat hij verdronk, in alles om hem heen.
Met een kwetsbare houding als deze had hij wel aankunnen zien komen dat ze hem zou gaan aanvallen, haar slag zou slaan. Mocht dan wel zo lijken alsof hij haar vertrouwde, maar hij kende zo ook zijn trucjes. Domme mensen ook, die werkelijk dachten dat ieder woord dat over zijn lippen kwam gemeen was. Ze moesten eens weten. Hij loog zelfs tegen zijn medemensen, en voelde zich er niet schuldig over. Waarom zou hij? Liever een leugentje om bestwil dan de harde waarheid die alles alleen maar erger zou maken. Nu waren zijn woorden hier meer als plagerijen bedoeld, en ook om haar grens op te zoeken. Maar alsnog, het kwam allemaal op hetzelfde neer.
Zijn armen zakten langzaam naar beneden, bleven rustig langs zijn lichaam hangen. Zijn mondhoeken zakten naar beneden. Nu geen tijd meer voor flauwe grapjes. Hij bleef echter gewoon op zijn plek staan toen ze haar dolk trok. Ze mocht van alles in haar handen hebben, zolang ze er niets gevaarlijks mee deed zou hij geen krimp geven. Maar haar woorden wezen er al op dat hij juist was geweest wat dat betreft; ze wou hem vermoorden. Zo simpel was het. Zonder enige problemen ontweek hij haar uithaal door een stap – je kon het ook een draai noemen, aangezien hij zich driehonderdzestig graden draaide terwijl hij de stap zette – opzij te zette.
Langzaam begon hij na te denken over de manier waarop hij dit het beste aan kon pakken. Als hij iemand zou doden wou hij het wel goed doen, en het ook leuk voor zichzelf maken. Want zo vaak kreeg hij de kans nou ook weer niet. Bij de volgende uithaal deed hij niet meer de moeite om ‘sierlijk’ over te komen en zette hij gewoon een stap opzij. Hij trok een mondhoek omhoog, kreeg hierdoor een scheve grijns op zijn gelaat. ‘O werkelijk? Dan voel ik me vereerd dat ik niemand mag spelen,’ was zijn enige reactie, opnieuw plagend.
Hij greep naar haar arm, degene met de hand die de dolk krampachtig omklemde. Eerst zorgen dat het wapen uit de weg was. Hij zou niet eens de moeite doen om ook maar iets te doen met zijn Hiddenblade, vond haar het nog steeds niet waard. Die simpele uithaaltjes waren zo achterhaald. Als iemand zoals hem wou doden, moest je wel wat meer je best doen. ‘Je snapt toch wel dat een Assassin van tweeëntwintig jaar zich niet meer laat raken door zo’n schuwe uithaaltjes, of wel?’ zijn stem serieus, scheen de vraag te menen. Wat vrij verwarrend over zou moeten komen, aangezien hij al die tijd de rol als lolbroek had gespeeld.

» Vechten, vechten, vechten >D!

Je zou het dom kunnen noemen, maar hij wist gewoon zeker dat hij ervoor kon zorgen dat ze die dolk liet vallen. Als hij de grip op haar pols maar bleef versterken zou ze uiteindelijk loslaten door de pijn. Normaal zou hij wel iets spectaculairs hebben gedaan, en dan zou hij haar vast nu al op de grond hebben liggen. Op de grond… Nee, dat zou weer zo typisch zijn. Het eindigde bijna altijd met iemand ergens op de grond liggend, terwijl de ander er intimiderend op neerkeek. Zo cliché. Bovendien schatte hij haar niet echt als iemand die hem echt zou verrassen met een of andere tactiek. Maar hij had al geleerd, hoewel het er eerder ingestampt was, dat je je tegenstander nooit mocht onderschatten. Maar stiekem deed hij het toch, zou hem een worst wezen.
Had hij hier eigenlijk wel zin in? Nee. Ach, dan gebruikte hij maar vijfentwintig procent van zijn gehele kunnen. Het zou toch geen verschil maken. Of ja, daar ging hij vanuit. Hij liet zijn blik afdwalen naar haar hand, keek niet begrijpend naar hoe ze haar hand een beetje zinloos bewoog. Misschien als ze hem niet had bewogen had hij haar allang naar zich toegetrokken en onschadelijk gemaakt, zoals hij altijd deed met vrouwen. Hij vermoordde ze niet, gaf ze hooguit een litteken. Maar om ze te vermoorden was bruut, zelfs voor hem. Hij wist niet hoe Angelo erover dacht, maar als hij ze perse wou vermoordden was dat zijn zaak. Hij zou stug blijven weigeren, desnoods weer een simpele dief worden indien nodig. Maar hij had zijn eigen regels, en weigerde te luisteren naar die van anderen.
Ondanks dat hij een capuchon had die zijn zicht voor een deel afschermde, was zijn beeldveld vrij ruim. En met zijn gehoor was ook niets mis. Voor een tel kwam er een zwakke glimlach op zijn gelaat. Geniepig mens dat ze was. Maar als hij eerlijk was had hij wel meer lol met die mensen dan een simpel In-Training persoontje dat niet eens wist hoe hij of zij een dolk moest werpen. Laat staan vasthouden.
Hij plaatste zijn vrije hand op haar heup, maar bleef haar pols nog steeds vasthouden. Hij duwde haar een klein beetje, zorgde ervoor dat hij achter haar kwam te staan, haar arm tegen haar rug opduwend; modern woord ervoor: politiegreep. ‘Dát,’ hij zweeg een tel, ‘Was nog steeds een simpele uithaal.’ Oké, nu voelde hij zich een oude zak door die opmerking. Kreeg het gevoel alsof hij leraar aan het spelen was of zo. Zijn greep verzwakte bij het horen van haar woorden. Was ze nou serieus even oud als hem? Wat een anticlimax. Vooral na haar zielige uithaaltjes.
Hij zette een stap naar achter toen ze haar pols bevrijdde uit zijn greep. Hij ging door zijn knieën, pakte de dolk op die ze had laten vallen. Langzaam ging hij weer rechtstaan. De punt van de dolk plaatste hij tegen de vingertop van zijn wijsvinger, hetzelfde deed hij bij het handvat met zijn andere hand. Een beetje onnozel bewoog hij het een beetje heen en weer. ‘Schattig dolkje,’ sprak hij spottend met een glimlach op zijn gelaat. Nee, hij kon het echt niet laten. Hij keek op. ‘Maar met je tweeëntwintig jaar stel je me wel teleur,’ zei hij met een semibedroefde toon, ‘Had wel iets leukers van je verwacht.’
Hij pakte de dolk normaal vast, zorgde ervoor dat het goed in zijn hand lag en schudde toen langzaam zijn hoofd. ‘Ben enkel beetje moe,’ sprak hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. Onverschillig gooide hij de dolk in de lucht, ving het wapen later zonder enige problemen op. Best leuk speeltje. Een beetje onverschillig gooide hij het ding uiteindelijk weg, niet erop doelend om haar ook echt te raken. Maar als het wel zo was, was het mooi meegenomen. Wou meer kijken of dat hij goed had gemikt; op iets anders. Maar dat zou hij later wel zien, als zij zo nodig in de weg wou staan, was dat haar probleem.

» Sorry voor late flut post.
Maar geloof ik weet U wel de reden hiervoor (;
Hopelijk kunt U er wat mee [À]