The conspiracy against the assassins

Het Vaticaan, zetel van de paus en de Borgia-familie. William voelde zich hier wel thuis, in het hart van de christelijke beschaving. Hij was blij dat de ketterse moslims en de geloofverraders, die ook wel assassins werden genoemd hier onder geen beding konden komen, het was hier gewoon te goed beveiligd. William grijnsde terwijl de zon fel op hem neerscheen. Na een stukje lopen kwam hij bij een wachterspost. Hij groette de bewakers en liet zijn templar-embleem zien. Vandaag zou een mooie dag worden, wist William. Hij zou namelijk in de 'senaat' van templars een samenzwering voorstellen. Hij zag het al precies voorzich: de paus die alle christenen opriep om de assassins en hun helpers massaal af te slachten. Daarnaast zou hij ook de lokale mercenaries even omkopen, geld was namelijk geen probleem. En dan had hij natuurlijk zelf nog zijn eigen leger. Een beroepsleger dat onder zijn bewind alleen nog maar had gewonnen, maar dat zou waarschijnlijk ook komen doordat er op het moment niet veel oorlogen waren. William grinnikte: wat nou als Florence weer van de templars werd? Dat was wel een mooi streven. Na zijn hele gedachtengang kwam William bij het Vaticaan zelf aan. 'Ik zou graag vrouwe Acciaio graag willen spreken.' murmelde hij naar een zwaar bewapende soldaat. De man knikte en leidde hem het Vaticaan in. Ik weet niet zeker of vrouwe Acciaio er op het moment is, maar als ze er is, is er een grote kans dat ze hier is.' vertelde de soldaat. William knikte en kwam vervolgens in een gezellig en knus aangekleed vertrek met een open haard en knusperend hout. 'Wacht u hier maar even.' zei de man vriendelijk. En toen begon het wachten en de hoop op een samenzwering.

De strijd tegen de Assassins was een langdurige, één die een mens snel moe maakte. Het was ook de reden geweest dat er een mes in het hart van de vorige Leader belandt was, maar dat zou haar niet overkomen. Niet nu, niet morgen. Als zij doodging zou ze het zélf doen en zich niet af laten slachten als de eerste de beste. Justina haalde haar neus al op bij de gedachte en even was ze blij dat er niemand in de kamer was die haar gedachtes achter haar masker kon raden. Haar mantel hing om haar schouders en ze deed de kap van haar hoofd zodat haar haren over haar schouders vielen toen ze opstond om uit het raam te kijken. Dit was het, het Vaticaan was echt van hen. Geen Assassin te bekennen, nauwelijks gevaar dat ze niet aan kon zien komen. Ze was scherp van geest en zeker niet naïef, hoewel ze soms veel te wantrouwig en te vals was. Maar dit.. was te klein. Ze wilde meer, meer Assassinvrij gebied, meer gebied onder de macht van God. Want zij verspreidde de macht van God, onder haar eigen bewind dan wel. Ja, ook dat was een zwak punt van Justina. Ze was misschien niet omkoopbaar, maar was wel ontzettend machtsbelust en bereid daar alles voor op te geven. Dat verlangen was niet meer dan een twinkeling in haar ogen die soms verscheen en op dat moment gezien werd als een zegening van God. Nee, problemen waren er niet. Ze had de Templars volledig aan haar zijde.

Er werd op de deur geklopt en een zwaarbewapende Templar kwam behoedzaam naar binnen. Justina draaide zich niet eens naar hem om, al bestond er in geen geval het gevaar dat ze neergeschoten werd door het raam en ze dat aan wilde zien komen. Nee, hij was te laag van rang om recht aan te kijken. Ze had zich niet voor niets omhoog gevochten, tot deze rang. Degenen die niet hun best deden vielen bij haar niet in de smaak. Maar ach, zolang ze braaf waren mochten ze leven. En natuurlijk gaf ze wel iets om haar mensen; ze kende hun waarde en kon aardig zijn als ze dat wilde. Bijna was ze afgedwaald, maar de man merkte niets van haar late knikje. 'De Lord van Buckingham wil u spreken,' meldde de wachter. Justina overwoog het even, speelde met de zoom van haar mantel voordat ze antwoordde. 'Laat hem maar binnen.' Sneller dan anderen, maar hij was ook een vertrouweling van haar. De enige die in de buurt kwam om respect te krijgen. William van Buckingham; een trouwe Templar, één met genoeg temperament en durf om een goede vechter te zijn maar eveneens met genoeg werkende hersencellen om een interessante gesprekspartner te zijn. Ze zou aanhoren wat hij te vertellen had. Justina bleef bij het raam staan tot de deur nog een keer openging. Ditmaal draaide ze zich wel om en knikte naar William, met slechts een licht spoortje van een glimlach op haar gezicht. 'William,' begroette ze hem. 'Ga zitten,' nodigde ze hem uit, waarna ze in de stoel tegenover de zijne ging zitten en wat te drinken in liet schenken voor het geval hij dat wilde. 'Wat hebt u te melden?'

William was blij toen het wachten voorbij was, het leek eindeloos wanneer je wat in je hoofd had gehaald wat de wereld kon veranderen. Toen Justina uiteindelijk binnenkwam ging hij eerbiedig staan deed zijn hoed af, zwaaide het in een halve cirkel rond en maakte een knikje, allemaal uit respect. Goedemiddag vrouwe.' begroette hij haar formeel. Er verscheen vervolgens direct een grijns op zijn gezicht. 'Ik ben naar hier gekomen om het te hebben over onze gebieden en de uitbreiding daarvan..' begon hij verleidelijk, hij wist dat iedereen die smachte naar meer grondgebied met deze openingszin meteen op het puntje van zijn of haar stoel zou gaan zitten en William had goede hoop dat het hetzelfde geval was bij de Templarleidster. 'Zoals u wellicht weet heb ik als de lord van Buckingham en als duke van diverse andere plaatsen een aardig leger, en aangezien onze orde in het algemeen en op het moment ook een goed leger bezit, zat ik te denken: wat nou als we enkele assassin-bolwerken neer zouden halen? Firenze bijvoorbeeld, of Venetia of een gebied naar uw keuze...' vervolgde hij terwijl er een grijns van genot op zijn gezicht verscheen bij alleen al de gedachte.

'Ook heb ik gehoord dat de Franse koning aast op Italiaans grondgebied, misschien is een pact met hem waarin goede afspraken staan wellicht een goede oplossing om te zorgen dat de assassins worden verdeeld en dus van twee kanten worden geflankeerd....' legde hij uit. De Franse koning was misschien wat zelf ingenomen, maar er viel wel met de man te onderhandelen. Nu keek hij verwachtingsvol naar Justina, hopend dat zij er precies zo over dacht als hem.

De beleefde heer stond op en deed zijn hoed af, iets wat zij als typisch Engels beschouwde. Ach ja, het kwam ontzettend netjes over en dat beviel haar wel. Even beleefd groette hij haar, waarna er een minder formele grijns op zijn gezicht kwam. Dat was ook fijn; iemand die in geest nog niet zo verrot was dat hij alleen maar netjes kon doen. Het onderwerp beviel haar eveneens; gebieden en de uitbreiding. De glimlach op haar gezicht werd iets breder en ze knikte, hoewel ze niet bewoog in haar stoel. Ze moest niet laten zien dat ze dat graag wilde bereiken en het lukte haar aardig. Vele jaren oefening. Ze bleef stil zitten en luisterde naar zijn verhaal zonder hem te onderbreken. Het was interessant zijn manier van doen te observeren; hoe zijn grijns breder werd, hoe hij leek te genieten van het plan dat hij voor haar neer ging leggen. Haar aandacht was compleet op hem gevestigd. De lord van Buckingham, ja, dat wist ze. De rest van de informatie was ook herhaling, tot hij op het punt kwam waar deze voor diende. Bolwerken onderuit halen. Klonk.. gevaarlijk. Assassins waren gevaarlijk en ze hadden nu officieel oorlog met de Templars. Ze moest hen niet onderschatten en er was een reden dat niet heel Italië in handen van de Assassins was. William was alleen nog niet klaar. De Franse koning.. een nieuwe bondgenoot? Haar uitdrukking kreeg iets bedenkelijks, maar niet in negatieve zin. Ze zweeg even nadat hij uitgesproken was, woog zijn woorden zorgvuldig af op de weegschaal van de rede. Uiteindelijk keek ze hem weer aan. 'Een idee dat zeker het proberen waard is, Lord,' antwoordde ze. 'Al ben ik van mening dat er nog wat aan geschaafd kan worden, wat uitgediept.. Het is zeker het bekijken waard. Denkt u dat de Franse koning bereid is Italië met ons te delen?' Ze keek hem recht aan, al waren haar gedachten nog deels bij het plan. William had vast gehoord van de aanslag die op haar gepleegd was en hij zou weten dat het serieus was. 'Maar het vereist een secure aanpak. Hoezeer ik het ook haat om dit te zeggen; de Assassins moeten niet onderschat worden.'

William begon te grijnzen toen Justina over de Franse koning begon. 'Koning Karel is zelf ook een erg vroom christenen, ik weet zeker als de paus hem een beetje bijpraat dat hij ons zeker van dienst kan zijn.' antwoordde William terwijl hij met zijn vingers tegen zijn vingertoppen begon te tikken. 'Ook hebben we het voordeel dat Catharina de' Medici verliefd is op zijn zoon Hendrik.' begon hij nu te lachen. William wist maar al te goed dat de Medici-familie de Assassins hielpen, maar zodra de twee zouden trouwen zouden de Medici niks meer tegen de Templars beginnen, dan waren ze er inmiddels zelf ook een. Vervolgens stemde William in met het besluit om de Assasssins zeker niet te onderschatten. 'Als alles loopt als naar toebehoren dan hoeft u zich geen zorgen te maken om uw veiligheid, ik ben ook nog nooit onder bedreiging gekomen van een assassin, dat komt omdat ik mijn plannen altijd maar één uitweg laat hebben: een veilige uitweg.' legde hij uit. En het was waar, de enige keer dta hij gewond was geraakt was in een oorlog met de Schotten, maar zelfs daar kwamen geen assassins aan te pas. 'Natuurlijk moeten we de precieze data en tactieken nog plannen, maar dit is het plan in grote lijnen.' voegde hij er tenslotte aan toe terwijl hij een flinke slok van zijn thee nam dat inmiddels was geserveerd. William keek uit het raam van het vertrek dat uitkeek over de brug en de rivier. Beneden zag hij de goedgetrainde pauselijke wachters én templarsoldaten lopen. Zij onder andere zouden gaan helpen met het veranderen van het huidige machtsbalans in de wereld.

Ah ja, de vroomheid van Koning Karel. Die was haar bijna ontgaan. De arme man geloofde meer in God dan God zelf zou doen, zo kwam het wel eens op haar over. Maar des te beter; ze zouden meer naar de Templarkant neigen op die manier. Williams lach werkte aanstekelijk, zodat er zelfs op haar vaak emotieloze trekken een lach verscheen. De paus kon inderdaad wel een goed woordje voor hen doen.. en de paus, die luisterde naar haar. Geen probleem dus. Ja, oké, de paus beweerde wel dat hij naar God luisterde, maar wie had hier nu de handhavende macht? Juist, zij. De paus zwetste wat en dan was het goed, maar hij wist ook heel zeker dat zij hem omver zou kunnen werpen als ze dat zou willen. Hij was alleen te handig. Justina keek op bij het nieuws; Catharina verliefd op Hendrik? 'Wat een prachtig toeval,' grijnsde ze. Ze pakte haar thee en nam daar een slok van, terwijl William verder praatte over haar veiligheid. 'De aanval op mij vond plaats in een Damascus, op dat moment vergeven van de Templars. Ik zal erop toezien dat de maatregelen naar behoren uitgevoerd worden. O, en William, zeg maar gewoon 'je',' stelde ze voor. Een veilige uitweg; hij wist zijn woorden te kiezen. Ze volgde zijn blik naar buiten, naar de wachters. Ooit was hij één van hen geweest. 'Wat zeg je ervan als we even een ronde over het terrein doen, dan kun je direct de manschappen zien,' stelde ze rustig voor. Het idee stond haar zeker aan. 'Je plan heeft inderdaad nog wat meer details nodig, maar we kunnen het zeker voorleggen.'

William zag het genot in de ogen van Justina toen hij over de vroomheid van Koning Karel begon. De man, die zo hongerig was naar nieuwe gebieden zou ook binnenkort voor de templars gaan werken, doormiddel van de paus was de arme man niet meer dan een marionnet van Justina, hem en de andere hooggeplaatste templars. 'Misschien kunnen we de lokale templars ook wat druk laten uit oefenen op onze grote Franse vriend, dan hebben we Frankrijk al binnen.' grijnsde hij terwijl hij met zijn hand over zijn kin wreef. Damascus?! Hoe durfden de assassins daar nog te komen? William wist nu al wat het volgende streven was: de assassins uit het heilige land verdrijven, dat was nu wel zeker. 'Oei in Damascus, dat is niet zo best.' antwoordde hij. 'Wat zeg je ervan als we even een ronde over het terrein doen, dan kun je direct de manschappen zien,' stelde Justina vervolgens voor. William knikte. [i]'Dat lijkt me een uitstekend plan. Binnenkort zal ik de eerste English knights eens naar Rome sturen zodat we hier een sterke legermacht opbouwen, Engeland is hedendaags toch niet echt onder bedreiging en mocht dat zo zijn, dan zal koningin Elisabeth zeker wel wat doen.' zei hij. Ja, hij had het allemaal al flink uitgedacht. Daarna liep hij met haar mee naar buiten en inspecteerde de manschappen eens goed. [i]'Ik kan deze templars ook nog wel een intensieve Engelse training geven, zodat ze nog dodelijker zijn...'[i] zei hij terwijl hij langs de rij van soldaten liep.