Assassination of evil

Angelo stond boven op een toren en keek naar beneden, hij zag de mensen lopen, staan en rondkijken. Hij zag grote groepen Templars verenigd staan, het enige wat nog zou moeten komen is de belangrijke persoon. De Speciale Templar, die zou snel komen en de bewaking zowel op de grond als de daken was zwaar en groot. Het enige onbewaakte plekje vanaf deze kant was de toren, te hoog om simpel te beklimmen en de wachters in de toren waren neergehaald. Naast hem stond een Templar, vastgebonden en kijkend naar de straten beneden. Ensar amadrim een arabische templar.... zijn slachtoffer. Hij leefde nog door geluk en vrijwillige dienst. Angelo staarde naar beneden zoekend naar een teken van Suzanna dat ze haar positie in had genomen. Zij had de taak de leider uit te schakelen wanneer Angelo de rest afleidde. Uit een onverwachte hoek kwam een vuist terrecht die hem nog net miste. Angelo dook naar achter en zag de templar opstaan. Hij rende naar de rand toe, het touw was aan rafelen getrokken en de templar rende de kant van de hooiberg op. Angelo trok zijn kruisboog en richtte met een gelukstreffer werd Ensar bij zijn pees doorboord en gleed weg. Hij greep zich vast om niet aan de verkeerde kant te vallen en de vergetelheid tegemoet glijden. Angelo trok Ensar omhoog en keek hem aan. "così semplice non ti piace! -*Zo simpel kom je er niet van af!*-" zei Angelo woedend. "Bastardi," grijnsde Ensar en kreeg schuim rond zijn mond. Hij had zichzelf vergiftig. Angelo snoof, legde Ensar neer en stak zijn verborgen mes in de keel. "Requiescat in pace," mompelde Angelo en legde het lijk op een stabiele plek neer zodat die niet zou vallen. Hij keek naar de grond en zag hoe de menigte had toegenomen. Hij keek rond en glimlachte een adelaar vloog op, verhalen van vroeger doken op. Vlak voor hem dwarrelde een veer die Angelo n zijn hand opving. Hij keek naar beneden en zag hoe de adelaar daalde. Een glimlach verscheen op Angelo zijn gezicht, "Suzanna... geef me een teken dat je daar ergens bent. Wees voorzichtig, je speelt een grote rol vandaag." zei hij met de wind. De woorden zouden niet verder komen dan een paar meter van hem af. Alleen zijn houding was nu zichtbaar, in een flits was hij naar voren gestapt en was een witte gedaante boven op de hoge toren zichtbaar, daarna was hij verdwenen. Hij was naar achter gelopen en wachtte af op een teken van Suzanna voordat ze verder zouden gaan. "We work in the dark to serve the light. We are Assassins. Noting is true, everything is permitted." sprak hij voor zichzelf op. Terwijl zijn ogen de omgeving afdwaalden zoekend naar een klein teken van Suzanna. Degene die hij had gevraagd mee te gaan op deze belangrijke missie, het ging hier niet om een simpele Templar maar waarschijnlijk een van de meest lastigste waarmee ze ooit kennis hadden gemaakt. Haar naam... Justina Acciacio, haar doel.... macht, wat heeft ze daarvoor over...... elk leven behalve het hare. Hun doel, haar vernietigen, uit te schakelen en de dreiging van Templars aan de macht achteruit dwingen.

-Suzanna e Justina-

Suzanna keek om haar heen, terwijl ze bijna katachtig balancerend haar positie innam op de smalle houten rand die net groot genoeg was om op te kunnen staan. Ze voelde een zacht briesje op haar gezicht terwijl ze daar stond. Vanuit haar hoge uitzicht kon ze Angelo zien staan op een plat dak van een van de vele huizen in Damascus. Een adelaar vloog over hem heen, terwijl hij een dwarrelend veertje oppakte. Het was tijd. De adelaar vloog naar haar toe en lande op haar arm. Ze aaide het dier over zijn kop en keek onderzoekend rond terwijl ze de positie bepaalde van de Templars onder haar, glimlachte ook toen ze een persoon kon onderscheiden van de rest. Justina. Ze hief haar arm op om de adelaar terug de lucht in te sturen, in de richting van Angelo, zodat het dier daar zou landen. Dat was hun teken. Rustig, bijna automatisch, liet ze haar Hidden Blades verschijnen en sloop langzaam en geluidloos naar het einde van de balk, bijna precies boven Justina. Toen, terwijl ze alle adrenaline van het moment gebruikte, sprong ze van de balk af, recht op Justina af. Maar terwijl ze dat deed veranderde de glimlach op haar gezicht naar een geschrokken aanblik. Justina liep een paar meter verder, terwijl een Templar van veel lagere rang die achter haar liep nu op de plek stond waar zij eerst stond. Net op dat moment naderde Suzanna de grond, en stak de Templar neer door zijn rug toen ze neerkwam. Een dodelijke wond. Ze duwde de Templar weg en keek woedend om zich heen. Er was geen mogelijkheid dat Justina haar niet had gezien...

De adelaar van Suzanna vloog op Angelo af die het beest aankeek en naar voren stapte de leegte in. De wind suisde rond zijn oren, sloeg zijn lichaam terwijl hij naar beneden scheerde als een pijl viel hij naar beneden, lastig balancerend in de lucht mikte hij op de hooiberg. De Adelaar daalde naast hem naar beneden met een lichtere snelheid maar grotere sierlijkheid. De adelaar maakte zijn geluid en schoot weg terug naar Suzanna. Angelo zag de hooiberg snel groter worden terwijl hij uiterst kalm bleef en richtte op het hoogste punt. Met een plof landde hij in de grote hooiberg die de klap op ving. Met enkel een duizelig gevoel en jeuk door de hooi kwam Angelo uit de berg. De dichtstbijzijnde Templars trokken hun wapens en keken Angelo aan. Angelo stond daar zonder getrokken wapens en wachtte op de eerste aanval. Een bijl vloog op hem af maar Angelo stapte opzij en een scheldwoord in het arabisch klonk. Een speer schoot samen met de drager op Angelo af, hij schoot opzij en trok de speer uit diens handen. Hij duwde de stompe kant in de maag en duwde hard in de ribbenkast. Angelo draaide de speer om en doorboorde een tweede Templar. Drie andere stormde op Angelo af. "Suzanna nu.." mompelde Angelo. Hij dook naar achter en de alarmsignalen klonken. Angelo vloekte en haalde de eerste neer met de speer die daarna brak. Hij vloekte nogmaals "figlio di bastardos!" Hij haalde met zijn verborgen mes de andere twee neer en schoot naar voren... richting een grotere groep. Hij moest en zou Suzanna dekken, een kans als deze is zeldzaam. Met pech hun enige kans, dit moet nu en hier eindigen.

Damascus, de rijke buurten waar ze rond kon lopen zonder haar neus dicht te hoeven knijpen. Justina liep tussen de Templars die soms bogen, soms mompelden maar allen oplettend waren. De Assassins zouden hier bijna zeker zijn en ze konden het niet laten gebeuren dat zij neergestoken werd. Zij van alle mensen; hun leider. Haar rug had ze gerecht en haar blik was minachtend als ze naar onbekenden keek, maar warm en vertrouwelijk als ze één van de haren zag. Laat ze het maar proberen; zij had overal op gerekend. Je werd niet zomaar 'Number One Wanted'. Haar kap zat over haar hoofd, maar niet om haar te verbergen. Haar mantel verraadde immers haar identiteit al; felwit met rode zomen en een groot tempelierskruis op haar rug. De versieringen en de delicate stof vertelden genoeg voor degenen die dichtbij stonden, maar voor degenen ver weg leek ze op de rest, op alle Templars. Misschien dat haar houding haar verried, maar dat kon haar niet schelen. Haar werpmessen hingen binnen handbereik rond haar heupen, net zoals haar dolk. Hiddenblades, nooit niet. Dat waren gewoon walgelijke wapens voor zij die niet wilden laten zien dat ze gewapend waren. Voor mietjes. Voor.. Assassins. Het volk stond er ook, niet zoveel als de Templars, maar toch. Sommigen keken haar vol ontzag aan, sommigen draaiden weg. Ze moesten leren en dat.. kon alleen via de weg van God. 'Ensar Amadrim, waar is hij gebleven, Michelli?' vroeg ze, haar stem rustig en ongeïnteresseerd. De man achter haar haalde hoorbaar zijn schouders op, door het geruis van zijn mantel. 'Ik zou niet we-' Hij maakte zijn zin niet af. Misschien had ze beledigd kunnen reageren dat hij niet met volle zinnen kon praten, maar een veel belangrijker feit sprong in haar gedachten. Misschien kon hij zijn zin niet afmaken. Ze stopte meteen en draaide zich om, haar mantel in een wijde cirkel om haar heen. Gegil steeg op van een punt verder weg. Er waren er méér. Maar haar aandacht ging daar nu niet naar uit; alle levens boven de hare kon best en het mooie was dat er een enorme groep Templars tussen haar en die persoon stond. Degene die dichterbij was, was een jonge vrouw met Hiddenblades die niet meer zo Hidden waren en een lijk aan haar voeten. Justina's bruine ogen schoten haast vuur en haar houding was een aanvallende. Ze voelde de paniek van haar volgelingen tegen haar aanbotsen en ze verhief haar stem in plaats van dat ze eerst aanviel. 'Templars! Scan de omgeving, vind alle anderen!' Ze werd bijna alleen gelaten met de vrouw, terwijl ze rest van de Templars de andere Assassin[s] ging zoeken. Nu gleed haar blik naar het meisje. 'Vertel op,' siste ze, bijna genietend van het feit dat er een gevecht aankwam. 'Waar is Angelo?' Ze had een werpmes in haar hand en een dolk in de andere. Hmm, toch handig dat er gif aan haar dolk zat. Ze hield van gif, deels omdat de Assassins het niet gebruikten, deels omdat ze zichzelf dan ook nog af kon maken. Dit werd mooi. Ze deed een stap naar voren, wist zeker dat haar Templars de andere Assassins of verjaagd, of ingesloten hadden. 'Het is nu jou.. en mij.' Haar glimlach was een hatelijke, vreemd emotieloos door het masker dat een deel van haar gezicht bedekte.

- EPIC :3 -

Suzanna keek toe in afgrijzen terwijl Justine omdraaide naar haar richting. De Templar leidster keek met vurige ogen in de hare, en alles leek langzamer te gaan. "Vertel op," siste Justina, terwijl ze een werpmes en dolk in de handen nam. "Waar is Angelo?" Dacht Justina nou echt dat ze dat zo maar zou vertellen...? Blijkbaar niet. Langzaam en gracieus deed ze een stap naar voren. "Het is nu jou... en mij." Suzanna gaf toch maar antwoord, ook al wist ze dat Justina dat niet verwachtte. "Mai nella mia vita, ventosa..." siste ze terwijl ze haar zwaard pakte. Met haar andere hand bediende ze nog steeds een van haar Hidden Blades, die als wapen en schild functioneerde. Ook zij zetten een stap naar voren. Ook al was ze vanbinnen niet zo zeker. Kon ze Justina wel aan? Wat als ze vergiftigde wapens had? Wat als de andere Templars kwamen helpen? Zo'n grote overmacht zou teveel zijn voor bijna elke Assassin... Inderdaad, waar was Angelo? Terwijl ze onderzoekend rondkeek vanonder haar cape, die de hele bovenhelft van haar gezicht bedekte, hief ze met een glimlach haar zwaard boven haar hoofd op, terwijl ze haar andere hand met Hidden Blade beschermende voor haar hield. "Time to die..."

-EPIC CONFRENTATIE IS EPIC-

Angelo dook onder een lans door en haalde de drager neer, met zijn zwaard onthoofde hij een tweede vijand. Een grote bijl sloeg in op zijn zwaard dat begon te kraken, nog even en het zou breken. Nog een paar halen en het was waar. Zijn zwaard brak door het gewicht van de bijl. Angelo dook naar achter en doorboorde de man met zijn Hiddenblades. Hij telde snel en zag acht Tempeliers. Een man verscheen in een zwaar en groot harnas met een gigantisch slagzwaard. "Denk je dat je mij zo simpel neer kan halen! Mijn harnas is te sterk voor jouw zielige mesjes, kom hier en ve..." toen zweeg de man. Een knal had geklonken en een mes stak uit een kleine opening van de man zijn vizier. Hij viel dood neer, even waren de Templars verbaast maar toen ze zich herstelden was Angelo op de daken en rende richting de plaats waar Justina had gestaan. Enkele Templars volgde hem over de grond en twee via het dak. Hij sprong naar beneden en zag Justina tegenover Suzanna staan. Met een klap kwam Angelo tegen de grond maar hij mocht niet twijfelen, Angelo herstelde zich en had geluk gehad geen ernstige verwonding. Hij rende op Justina af met een lichtvoetige snelheid. "Suzanna!" riep Angelo. Hij sprong en trapte zo de dolk weg en daarna met een draai hard in Justina's maag. "Suzanna, maak je bereid om te vechten of te rennen." zei Angelo. Hij haalde uit net een van zijn hiddenblades en voelde hoe hij doeltrof -toestemming- en hij trok de blade terug, met zijn andere richtte hij ook maar tijdens de haal werd zijn arm weggeslagen door een pijl. Een houten pijl had zich in zijn linker boven arm geboord. Angelo vloekte en week uit naar achter. Hij trok zijn blades weer te voorschijn en ging naast Suzanna staan.

Een Italiaanse belediging leek het enige waar de vrouw toe in staat was voor ze haar Hiddenblade ophief met een vreemde lach en haar toefluisterde dat het tijd was om te sterven - EPIC FILM 8D-. Mooi niet dus. Met een soortgelijke glimlach keek Justina naar haar, terwijl ze haar hoofd schudde. 'Jong en naïef is het, niet?' Zelf hief ze haar dolk ook op, negeerde de geluiden om zich heen.. En dat was haar grootste fout, waar ze ook gelijk van zou leren. Het geschreeuw en af en toe een plotseling zwijgende stem kwam dichterbij, eindigde in een plof en de roep van een stem die haar vaag bekend voorkwam. Constantinople. Justina keek nog niet op, wilde de vrouw die blijkbaar Suzanna heette geen kans geven haar aan te vallen. Vechten of rennen. 'Rennen, een aftocht onwaardig voor een Assassin,' sneerde ze, zelfverzekerd zelfs in deze positie. Hoewel Angelo hard was neergekomen kreeg hij het nog voor elkaar om haar dolk weg te trappen. Justina stopte het werpmes nog niet weg in haar riem en bukte ook niet om haar dolk op te rapen. In plaats daarvan haalde ze direct uit naar Angelo met haar voet waar een stevige leren laars omheen zat. De trap in haar maag kwam daarna hard aan en even klapte ze dubbel, hoewel ze zo snel mogelijk weer recht ging staan, blij dat haar dikke mantel een deel van de klap opgevangen had. Ze drukte haar tanden een seconde op elkaar toen een Hiddenblade haar arm raakte, in haar bovenarm. Ze onderdrukte een kreet en deed een stap achteruit, knikte naar de Templar die een pijl in Angelo's arm geschoten had. Hij stond nu naast Suzanna. 'Twee maar,' zei ze minachtend, terwijl ze met een wenk van haar vinger de Templars dichterbij liet komen. 'Er zijn er niet meer,' meldde iemand. 'Mooi,' grauwde Justina bijna, terwijl ze een haatvolle blik op de twee Assassins richtte en snel een stuk van de onderste rand van haar lange, rokachtige onderkleed afscheurde om dat strak om haar arm te binden. Ja, dat kon ze alleen. Ze had niet overal hulp bij nodig omdat ze Leader was. Ze was geen verwende baby. Justina pakte haar dolk aan die iemand behulpzaam opgeraapt had en keek de Assassins uitdagend aan. 'En nu?' Op haar teken hieven de Templars hun schilden zodat ze tegen een directe aanval beschermd waren. Enkele mensen die wat hoger stonden richtten hun kruisbogen en zij bleef staan waar ze stond, haar gezonde arm half geheven en op het punt een teken te geven.

Lachend keek Justina naar Suzanna. Ze had nergens anders aandacht voor. "Jong en naïef is het, niet?" Plotseling verscheen Angelo in beeld. Hij kwam vanachter Justina vandaan en stak zijn Hidden Blade in haar arm. Toen gebeurde er heel veel tegelijk. Justina liet haar dolk vallen en greep naar haar arm, terwijl ze Angelo probeerde te raken met haar voet terwijl er ondertussen een pijl zich in zijn arm boorde. Toen schopte hij Justina in haar maag en die klapte weer dubbel. Toen staakte Angelo plotseling zijn aanval, en ging naast Suzanna staan terwijl hij zijn arm vastgreep, waar langzaam rood verscheen op zijn witte mantel. Suzanna keek om zich heen. Ze waren omsingeld. Templars met lange zwaarden en lansen omringden het groepje en er waren ook boogschutters te zien, met geladen kruisbogen. Justina wist dat ze hen in de hoek gedreven had. "Twee maar," zei ze, bijna teleurgesteld. "Er zijn er niet meer!" Meldde een Templar. "Mooi!" Snauwde ze zonder om te kijken. Justina kreeg haar dolk terug en keek minachtend naar de twee Assassins. "En nu?" vroeg ze uitdagend. "Merda..." siste Suzanna, bijna niet hoorbaar. Ze hief haar zwaard weer, die ze ondertussen had laten zakken, ook al wist ze dat het hopeloos was. Ze waren omsingeld. En de Templars zouden ze niet zomaar laten gaan. Teneergeslagen liet ze haar arm weer naar beneden gaan. Alles leek stil te staan. Toen doorbrak de roep van een havik de stilte, en een snelle grijze vogel scheerde door de lucht. Het cirkelde naar beneden en lande op Suzanna's schouder. Brethil... dacht ze terwijl er langzaam een glimlach op haar gezicht verscheen. Hulp was onderweg...

"Twee maar," zei Justina, bijna teleurgesteld. "Er zijn er niet meer!" Meldde een Templar. "Mooi!" Snauwde ze zonder om te kijken. Justina kreeg haar dolk terug en keek minachtend naar de twee Assassins. "En nu?" vroeg ze uitdagend. "Merda..." siste Suzanna. Angelo grijnsde echter, "altijd al eens willen weten..... hoe het is om een gevecht om te zien slaan." Hij trok de pijl uit zijn arm en greep een gevallen goedendag van de grond. Ook hij had de havik gezien, enkel Assassins wisten wat er zou gebeuren nu. Angelo stapte naar voren, "Tempeliers... geen waardigheid.... willen mensen met slagwapens afschieten. Dat is lekker rechtvaardig, iemand laf neerschieten van een afstandje. Waren jullie vroegere tempelridders die eer hadden en een gevecht van man tot man deden." zei Angelo luid en duidelijk. Hier en daar zag hij twijfel en verslapte de grip op de wapens bij enige tempeliers. De kruisbogen bewogen onregelmatig terwijl ze mikken alsof ze twijfelden. Angelo keek om zich heen en telde ongeveer zeven boogschutters die gericht konden schieten op hun. Angelo liet de goedendag weer vallen en de kruisbogen zakten nog meer. "Bastardi." zei hij simpel en trok de kruisboog die onder zijn gewaad verstopt was en richtte. De eerste kruisboog schutter stierf, de tweede volgde, de derde werd geraakt in zijn schouder en gleed van een dak af en de andere vier waren gewond door een pijl. Nog maar 2 van de zeven hadden een kruisboog vast. Angelo grijnsde en raapte de goedendag op. Hij keek Suzanna aan vanuit een ooghoek en zuchtte. "Lang genoeg volhouden, anders is alles voor niks geweest." zei hij tegen haar en ging klaar staan.

Een havik. Ze had genoeg van de Assassins gehoord om te weten dat dat iets betekende. Wat precies wist ze niet, maar daar zou ze wel achter komen. Een gebaar van haar hand, dat voor de Assassins al even onbekend was, gaf aan dat Templars van de buitenste regionen op moesten letten. Dom waren ze niet, hoezeer de Assassins dat ook probeerden te benadrukken door sommigen bij bosjes te vermoorden. Een paar konden heus wel opletten. Zoveel man had ze hier niet nodig; als ze hen niet kon doden, dan kon ze deze mensen heus wel genoeg verwondingen geven om ze een flink haatsyndroom te bezorgen. Aucun de problème. Haar arm klopte en de reep stof om haar arm begon langzaam rood te kleuren, maar ze negeerde het. Angelo trok de pijl uit zijn arm en begon aan een belachelijk psychologisch spelletje waar ze zelf nooit in zou trappen, al deden de anderen dat duidelijk wel. 'Tempelridders zullen we altijd blijven. Kruisbogen zijn uitgevonden om degenen die eerst anderen beschuldigen en dan zelf die fout begaan af te straffen!' Angelo zelf overtrad zijn eigen gezeur door wat van haar boogschutters af te knallen, wat hem niet in dank afgenomen werd. Alle Templars verstevigden hun grip op hun schilden en hieven deze een beetje extra, terwijl de mensen aan de randen en op de daken opletten voor als er hulp zou komen. Ze zouden niet zomaar afgemaakt worden; Templars waren waardige vijanden van de Assassins. 'En, Angelo,' zei ze rustig. 'Geen rookbommen, geen verontrustende woorden meer?' Hij had de goedendag weer opgepakt. Justina draaide met haar ogen en wenkte naar een Templar, die vluchtig voor haar boog en haar toen zijn zwaard overhandigde. Zelf had ze haar kleine wapens weer weggestopt, klaar voor het echte werk. 'Alles waar jullie voor vechten is voor niets geweest,' zei ze, haar stem vrolijk voor iemand die op het punt stond een groot gevecht te ontketenen. De adrenaline maakte haar hoofd helderder, de omgeving scherper. Zelfs als er andere Assassins kwamen.. Zo gemakkelijk zou dat niet gaan. Een Templar schoot, zodat een pijl richting de havik op de schouder van Suzanna scheerde. Niet zozeer om de vogel te raken, maar om aan te geven dat iedereen klaar was en dat deze Assassins Damascus niet zonder een paar littekens zouden verlaten.. Fysiek of niet.

"Tempeliers... geen waardigheid.... willen mensen met slagwapens afschieten," begon Angelo tegen de Templars, met een luide stem terwijl hij ondertussen een pijl op zijn kruisboog legde. "Dat is lekker rechtvaardig, iemand laf neerschieten van een afstandje. Waren jullie vroegere tempelridders die eer hadden en een gevecht van man tot man deden." Suzanna keek rond naar de Templars die om hun heen stonden. Sommige verslapten hun greep op hun wapens. Brethil schuifelde onrustig op haar schouder. De vogel voelde dat er iets stond te gebeuren. "Bastardi," grijnsde Angelo terwijl hij met gemak richtte en schoot naar 7 boogschutters die op de daken stonden. Eentje overleefde het niet. Even keek Justina kwaad naar de twee Assassins, maar toen verzachtte haar blik weer. Die kille afstandelijkheid. Je zou ook niet anders verwachten van een leider van de Templars. "En Angelo," zei ze rustig. "Geen rookbommen, geen verontrustende woorden meer?" Angelo had ondertussen een goedendag opgepakt. "Alles waar jullie voor vechten is voor niets geweest," zei ze, zo vrolijk dat het bijna eng was. Plotseling schoot een Templar een pijl af in de richting van Suzanna. Nee, in de richting van haar havik! Maar het dier was al naar boven gevlogen. Het voorgevoel wat hij eerder had gehad was blijkbaar goed geweest. Brethil zou er wel voor zorgen dat er hulp kwam. Misschien Mercanaries, of andere Assassins. Hij zou het wel weten. Ondertussen dook Suzanna naar beneden terwijl ze twee werpmessen liet verschijnen, en bliksemsnel goedgericht naar Justina gooide. Eentje raakte zijn doel, de andere vloog over haar schouder heen en kwam terecht in het oog van een Templar ergens achter haar stond. Maar Suzanna stond daar niet zomaar naar te kijken. Gebruik makend van de voordeel vande verassing pakte ze, nog steeds net zo snel als net, haar tweehandige zwaard uit haar schede en ging voor de aanval. Net op dat moment verscheen er een grote groep mensen met Claymores, hamers, knotsen en andere grote wapens, terwijl er behendigere figuren verschenen op de daken, geleid door drie in het wit geklede mensen... Merceneries. Dieven en Assassins. Ze waren allemaal hier. Ze hadden nu weer kans op overleving, of misschien zelfs op overwinning. Maar Suzanna had geen tijd om blij te zijn, met geheven zwaard sprong ze op Justina af...

Angelo grijnsde en greep de goedendag stevig vast, het ging snel maar goed genoeg. Ondersteuning was gearriveerd. Mercenaries, thieves en drie Assassins. Angelo zag de actie van Justina en liet haar haar gang gaan. Templars vielen aan, Angelo twijfelde niet en sloeg met een harde klap tegen de knieschijf van de dichtsbijzijnde tempelier die hard viel en daarna de goedendag op zijn achterhoofd kreeg. Angelo draaide zich om en sloeg toe, een tempelier haalde uit maar Angelo draaide de andere tempelier ervoor en die werd doodgestoken. Hij dook naar voren en boorde zijn Hiddenblades in weerskanten van de keel waarna hij het zwaard uit de armen rukte. Met geheven zwaard liet hij de man snel sterven . Angelo liep langs het strijd geraas heen en klom een gebouw op. Snel haaste hij zich naar het hoogste punt en keek om zich heen. Zwijgend keek hij naar de menigten en pakte een kruisboog op van de grond en begon te richten, zorgvuldig mikte hij en schoot enkele neer, pijl voor pijl werd aangelegd en afgeschoten op tempeliers. Enkel waar het schot fataal en raak zou zijn vuurde Angelo. Hij wierp de kruisboog weg toen alle pijlen opwaren en zwijgend onderzocht hij de situatie. Angelo nam een aanloop en sprong toen boven op een templar die met een bijl uit wou halen naar een dief, binnen enkele seconden was het afgelopen voor de templar en Angelo draaide zich om richting Justina.