Should I run or meet some others?

Gracella liep rustig rond over het plein. Vanuit haar ooghoeken bleef ze rond kijken. Hopelijk waren er meer Assassins hier, dan was ze niet alleen. Ze hief haar hoofd op toen ze een melodie hoorde. Een melodie die ze al een poosje geleden had gehoord. Rustig liep ze dichter naar de groep die het muziekje speelde. Plots hield de muziek op met spelen en keek iemand, die ze een poos geleden haar had ontmoet haar vals aan. 'Nee, niet hij weer.' Rustig draaide Gracella zich om en begon te lopen tussen de mensen door. Een poos geleden was ze bijna gedood door hem. Nu moest ze niet nog een keer hem tegen komen. Af en toe keek ze eens om en ze zag hoe de andere tegenstander Assassin achter haar aan kwam. De vrouw liep sneller en liep een gebouw binnen. Ze begon te rennen in het gebouw en ging de achter deur van het gebouw weer uit. Gracella nam een aanloop en sprong van de muur naar de andere muur heen en weer. Ze sprong op het dak en bleef rustig liggen. Een enorme voorsprong zou ze nu hebben gemaakt. Voorzichtig keek ze over de rand en zag de assassin een andere kant op rennen. De vrouw stond op en rende over de daken van de gebouwen naar het plein terug. Ze sprong met een salto op de grond en keek rond. Niemand hier te herkennen die haar kwaad zou kunnen doen. Rustig, voor haar doen, liep ze verder. Ze hield van haar zwaard, die groot was. Het was een zwaard die ze van haar vader had gekregen. Gracella keek eens om haar heen en liep verder, maar hield alles nauwkeurig in de gaten. Straks was die man hier weer. En ze had gelijk, ze zag hem weer uit een van de steegjes komen rennen. Rustig liep Gracella met de menigte mee. Hopelijk kwam hij niet weer achter haar aan, maar dit keer had ze weer geen geluk. Ze rende weer naar een grote uitgang, richting het grote gebouw, waar de belangrijke personen zaten. De vrouw rende hard en sprong op een soort hekje, waarna ze een aanloop nam om bij de dakrand te komen van het volgende gebouw. Ze trok zich erop en ging verder over het dak. Waren er hier niet meer Assassins die haar op hadden gemerkt? Door het nadenken voelde ze een enorme snee in haar arm komen te staan. Gracella schrok op en keek naar haar arm. Voor haar stond de man te grijnzen. Opnieuw sloeg hij met zijn zwaard in de ronde. Die ging langs haar ribben hen. Snel pakte Gracella haar zwaard en vocht tegen hem. Toen hij een set naar onderen maakte, sprong ze op, maakte een ronde en sloeg met dr zwaard zo zijn kop eraf. Ze kwam weer op de grond terecht en keek naar de man. Die gooide ze ergens vlak bij in een beek. In een klein tasje had ze nog de planten en kruiden die haar zouden helpen bij wonden. Ze deed een van de kruiden op haar huid en deed er water over heen. Het kruid dat ze gebruikte plakte stevig aan haar huid en liet na even los. Je zou er nu weinig van zien. Ze trok haar gewaad uit en legde hem naast zich neer. Ze pakte de plant en maakte die nat. Uit haar tasje pakte ze een pipetje en deed daar de sap van het blad in. Ze deed het dopje erop en schudde het even, zodat het mengsel zich had samengevoegd. Voorzichtig liet ze het op de wond lopen, het stukje stof was toch gescheurd. Vlak daarna maakte ze het stukje stof vlug schoon en pakte uit het kleine tasje nog een naald en draad. Ze maakte beide open gescheurde stukjes weer vast. Ze keek naar haar gewaad dat vies was. Zuchtend pakte ze het op en hield hem door het water, om hem schoon te maken. Gracella legde het naast zich neer en ging op de grond liggen, genieten van de zon. Plots werd haar zon veranderd naar schaduw. Ze opende haar ogen en keek naar wat haar schaduw gaf in plaats van de zon.

Vanmorgen had William het Vaticaan weer verlaten, het was heel verhelderend allemaal en hij vond het maar eens tijd worden dat er een begin werd gemaakt. Samen met een cohort soldaten en een van zijn beste generaals reed hij door Rome. Hij en Claudio, de generaal, zaten beide op hun paard terwijl de soldaten ritmisch achter hen aan marcheerden. De menigte werd langzaam uit elkaargedrongen en eigenlijk genoot William daar wel van: het weerspiegelde zijn macht, ook in Rome. Uit de zak van zijn mantel pakte hij een perkament en overhandigde dit aan een boodschapper die opeens naast hen kwam rijden. 'Breng dit naar de doge van Venetia, zo snel als je kunt.' beveelde hij de man. 'Jawel heer, onmiddelijk!' antwoordde de man nederig. 'Heer, waarvoor stuurt u bericht naar de doge van Venetia?' vroeg Claudio. 'Daar kom je nog wel achter beste Claudio, dit is het begin van iets heel moois.' Claudio knikte en er verscheen een grijnsje op zijn gezicht: hij wist precies waar William naartoe wilde en het zou iets gemeens zijn. Opeens schitterde de zon op de borstwering van de soldaten en ook op hun zwaarden. Deze momenten haatte William het meeste van de dag: dat de zon hem verblindde, en helaas voor hem was dat minimaal 2 keer per dag. Hij kwam langs de barakken en beveelde de soldaten hier even uit te rusten. William had wat met Claudio te bespreken. Samen reden ze de Via Appia op. 'Toscane is binnenkort weer van ons!' begon hij. Claudio keek hem vragend aan. 'Ik kan nog niet in details treden, daarvoor is het hier te openbaar maar ik heb een plan om Toscane weer Templar-gebied te maken, sterker nog, heel Italië! En daar heb ik onder andere de hulp van de doge van Venetië bij nodig.' vervolgde hij. Nu snapte de generaal het ongeveer en gebaarde dat hij het begreep. Opeens viel William iemand op: een assassin lag aan de kant van de weg van de zon te genieten. Hij wees naar de assassin zodat Claudio haar ook zag. Ze knikten en stapten van hun paarden, ook trokken ze beide hun zwaarden. 'Wel, wel, wel Claudio, als dat geen assassin is..' grinnikte hij terwijl hij de punt van zijn zwaard al bijna op de keel van de assassin had gezet. 'Dat zie je ook niet vaak een assassin langs de weg!' lachte Claudio. 'Ga de soldaten halen, we nemen deze maar eens mee naar het Vaticaan, een zien wat Justina en de paus hiervan vinden.' zei William tegen Claudio. Die knikte en reed zo hard als hij kon naar de barakken. 'Maar zeg eens, wat doet een ASSASSIN nou langs de kant van de weg, ik wist dat jullie stom waren, maar zo stom?!' begon hij. Na enkele minuten hoorde hij in de verte zijn soldaten al en dus begon hij heel gemeen naar de vrouw te glimlachen.

Gracella keek naar de Templar. Wat dacht hij wel niet. 'I don't think so!' Met een schijnbeweging trapte ze het zwaard uit de handen van de templar en trapte hem van zich weg. Ze pakte haar zwaard en keek hem aan. 'What would you do?' Met een paar handige draaien uit haar pols zwaaide haar zwaard door de lucht. Ze zette hem in de grond en tilde zichzelf op, alsof het niets was, maakte een salto en kwam verder de bosjes in. De vrouw keek rond, grijnsde en pakte de meest jeukende plant ooit. Zij wist alleen hoe je hem moest vastpakken en liep terug. 'So, get this.' Ze gooide hem naar de templar en keek hem aan. 'If you don't get him, he will get you!' Door de planten die ze had gebruikt om te genezen, kreeg ze een bepaalde energie. Snel begon de vrouw naar de kleine rivier te rennen, die om de stad heen lag. Gracella sprong in de rivier en zwom weg. Wat dacht die templar nou? Dat ze haar zomaar konden krijgen? Ze vroeg zich af hoe de templar zich nu voelde. Na een poosje klom ze uit de rivier en liep het bos in. Een eindje verderop. Ze zou wachten tot vanavond. Rustig zocht ze een boom uit die genoeg bladeren had. Met een paar handige bewegingen klom ze omhoog en ging hoog in de bomen zitten. Van hier uit kon ze naar elke boom toe komen. Ook had ze door de bladeren uitzicht op de stad.

[Sorry had gewoon zin in een Taylor Lautner vecht/zijn techniek actie te gebruiken :'3]

De assassin viel hem als een bezetene aan en trapte zijn zwaard weg. Gelukkig had William zich daar op voorbereid en pakte zijn dolk. Vervolgens sprong de vrouw de bosjes in en niet veel later kwam er een plant aanvliegen, die sloeg William zonder enige moeite kapot. Het plantje spatte kapot en het sap verspreidde zich op de grond. Daarna sprong de vrouw het water in, dat kon hij horen door de plons. In deze uitrusting kon William niet goed zwemmen maar wat hem betrof hoefde hij de vrouw ook niet per se achterna, als ze haar hadden was het mooi, maar zo niet, dan kon hij daar ook mee leven, hij was tenslotte geen premiejager. Hij stapte weer op Maximus en reed de troepen tegemoet. 'De lafaard is gevlucht, maar dat is niet zo erg, we zijn geen premiejagers.' zei hij tegen Claudio. 'Plaats rust mannen! Terug naar jullie barakken' zei Claudio rustig. Die klopte op William schouder en gaf hem een knikje toe.

[sorry voor de korte post]