Making yourself ridiculous is like a curse~

Fall keek om zich heen, ze had de laatste tijd steeds minder opdrachten. Haar blik werd hard, de zaken gingen niet goed, maar ze weigerde zich te verlagen om in de kroegen mensen te gaan rollen. Zo ver was ze nog niet heen. Nog niet. Haar werk was moeilijk, en ze had veel moeten inzetten om haar huidige positie te verkrijgen, maar het was het waard geweest. Ze had geen spijt, van niets. Vroeger, had ze nog wel getwijfeld, ze was een moordenaar, die het vuile werk van anderen opknapte. Zij had het lef ervoor. Ze was redelijk bekend geraakt om haar discretie, en als vrouw. Z opende haar ogen, en staarde vanuit de schaduwen naar een immens gebouw. Het Colosseum. Daar werd pas echt gevochten op leven en dood. Ze haalde haar schouders op, en duwte zichzelf naar voren. Waarom ook niet? De menigte drong al snel om haar heen, en ze moest een paar keer opletten dat haar beurs, die trouwens verdacht licht was, niet te laten rollen. Ze haalde snel een muntstuk uit haar beurs, en gooide die naar de mannen die de ingang bewaakten. Ze verveelde zich, en ze mocht ook wel eens iets voor zichzelf doen. Snel liep ze verder, met opgetrokken kap, en ging achter een stel mannen zitten. Eerst volgde ze met belangstelling hun gesprek, het ging over wie er zou winnen, maar na een tijdje kwam die eeuwige verveling weer terug. Daar, de opwarmingen waren beëindigt, en de echte spelen zouden beginnen. Iemand ging vlak achter haar zitten, maar ze sloeg er geen acht op. Het bloed drupte op de grond, en plots werd iedereen stil. Was hij? Een zwaard flitste, en ze greep van plotselinge schrik iets beet. Met een laatste doffe dreun viel hij dood neer, en na een seconde begon heel het stadion te juichen. Ze keek naast zich, en werd rood. Snel liep ze zijn arm los, en keek hem aarzelend aan. 'Sorry, ik, wel..' Ze werd nog roder -als dat al kon-, en keek snel strak voor zich uit. Fijn, had ze zichzelf nog even compleet belachelijk gemaakt.

-Iemand met wie ze altijd veel ruzie kan maken :3 xD-

- YEAH >D -

Het Collosseum; wat had het voor nut? Brood en spelen, zo werd het genoemd. Maar eigenlijk, volgens haar groep, moest je God volgen en niemand anders. Je moest voor Hem leven en niet voor 'brood en spelen'. Niet dat ze het er zelf mee eens was; kom op. God had haar haar ouders afgenomen, had hen vroeg naar de Hemel gestuurd. Had hij niet kunnen weten hoeveel pijn dat deed? Justina zat op de tribunes van het enorme ontzagwekkende gebouw, maar had een zware kap over haar hoofd, die vastzat aan een even zware mantel. Haar gestalte werd er zo compleet door onthuld dat er niet te zien was of ze nu een man of een vrouw was. De mantel die ze normaal droeg - een witte, soepele stof met rode zomen en een rood tempelierskruis op de rug - had ze nu achtergelaten; wie weet wat er gebeurde, hier, tussen het opgehitste publiek en de dolle mensen, die wilden dat één van de gladiatoren de dood vond? Ze was hier omdat ze iemand wilde aanspreken, informatie loskrijgen. Als ze ergens goed in was.. Ja, taken die ze niet aan anderen toevertrouwde deed ze zelf wel. De desbetreffende persoon zat in de menigte en zou langs haar moeten voordat het Colloseum verlaten kon worden. Dus moest ze deze hele walgelijke voorstelling uitzitten. Het gegil vertelde haar dat er flink op iemand ingehakt werd. Toch bewoog ze niet, uiterlijk net een standbeeld. Haar kap hing zo ver over haar hoofd dat je zelfs de contouren van haar gezicht niet kon zien. Tot ze iets op haar arm voelde en razendsnel opkeek. Haar ogen schoten bijna vuur, tot ze zich besefte dat het geen aanval was. Een meisje met lang, ravenzwart haar keek haar aan, met een rood hoofd, en stamelde excuses. Als ze nu eens iemand als dat meisje kon recruteren voor de Templars.. ze had veel te weinig leden, maar goed. Dat was gewoon een domme gedachte; God koos ze immers uit. Als ze haar eigen richting mocht geloven. Justina zag dat het meisje weer wegkeek; ze schaamde zich, dacht waarschijnlijk dat ze een wildvreemde man aangeklampt had. 'Wat is er aan de hand?!' zei ze gepikeerd maar nog rustig, allsof ze wijzer was dan dit meisje, meer gezien had. Misschien was dat ook wel zo; meer als in dood en bloed zeker. Maar Justina bleef slechts 5 jaar ouder, al wist ze dat niet zeker. 'De Spelen kunnen zo gruwelijk zijn,' sprak ze sarcastisch, al was ze te emotieloos om er echt iets mee te doen. Ze had haar kap onder het spreken afgedaan om het meisje te laten blijken dat ze geen man was en keek haar pissig aan, al was het bovenste gedeelte van haar gezicht bedekt door haar eeuwige masker. 'Misschien moet je hier even weggaan, om je tere hartje tot rust te laten komen,' stelde Justina minachtend voor. Sommige mensen.. je kon er niets mee. Zwak, bang..

- Als je het niet erg vindt :3 -

Het Colosseum. Daar werd pas echt gevochten op leven en dood. Ze haalde haar schouders op, en duwte zichzelf naar voren. Waarom ook niet? De menigte drong al snel om haar heen, en ze moest een paar keer opletten dat haar beurs, die trouwens verdacht licht was, niet te laten rollen. Ze haalde snel een muntstuk uit haar beurs, en gooide die naar de mannen die de ingang bewaakten. Ze verveelde zich, en ze mocht ook wel eens iets voor zichzelf doen. Snel liep ze verder, met opgetrokken kap, en ging achter een stel mannen zitten. Eerst volgde ze met belangstelling hun gesprek, het ging over wie er zou winnen, maar na een tijdje kwam die eeuwige verveling weer terug. Daar, de opwarmingen waren beëindigt, en de echte spelen zouden beginnen. Iemand ging vlak achter haar zitten, maar ze sloeg er geen acht op. Het bloed drupte op de grond, en plots werd iedereen stil. Was hij? Een zwaard flitste, en ze greep van plotselinge schrik iets beet. Met een laatste doffe dreun viel hij dood neer, en na een seconde begon heel het stadion te juichen. Ze keek naast zich, en werd rood. Snel liep ze zijn arm los, en keek hem aarzelend aan. 'Sorry, ik, wel..' Ze werd nog roder -als dat al kon-, en keek snel strak voor zich uit. Fijn, had ze zichzelf nog even compleet belachelijk gemaakt. 'Wat is er aan de hand?!' Vroeg de persoon rustig, al dacht Fall een ander ondertoontje te horen. 'De Spelen kunnen zo gruwelijk zijn,' Sprak ze. Fall staarde haar aan. Ze had haar kap naar achter getrokken, en er verscheen een nog jong ogende vrouw. Ze kon haar niet goed inschatten, aangezien haar ogen bedekt waren. 'Misschien moet je hier even weggaan, om je tere hartje tot rust te laten komen,' Haar toon was minachtend, en Fall werd kwaad. Ze kalmeerde zich, en kreeg het nog voor mekaar om te glimachen. 'Sorry, ik schrok, ik word niet vaak aan het licht blootgestelt.' De leugen rolde gemakkelijk uit haar mond. 'Euhm, sorry, maar met wie heb ik de eer om te spreken?' Vroeg ze beleefd. Nu nog wel.

-YAY :3 Ofcourseeeh -

Het meisje zag er nog jong uit, maar zeker niet dom. Justina meende een zekere intelligentie in haar ogen te zien, die doorschemerde maar niet overduidelijk was. Mooi, met zo'n iemand kon je tenminste praten, of het nu ruzie was of niet. Nu leek ze echter wat vertroebeld, met haar rode wangen. Justina's gezicht bleef strak, geplamuurd, alsof ze een gezicht van perfect porselein had. Ze staarde haar aan, wat nogal onbeschoft was. Ze zag er dan ook niet uit alsof ze bij de hoogste klassen hoorde, bedacht ze minachtend. Ze keek rustig toe hoe het meisje boos werd, zichzelf onder controle probeerde te krijgen, deed geen enkele poging om emotie te laten zien. Emotie.. het was toch ook nutteloos. Een lichte glimlach en een excuus kwamen uiteindelijk haar kant op, van het meisje. Ze was in ieder geval slim genoeg om niet meteen ruzie te maken met een ouder iemand. Aan licht blootgesteld? Justina trok een gehavende wenkbrauw op, al was dat niet te zien achter het masker. Toch liet ze het voor wat het was; daar zou ze later wel een snijdende opmerking over maken. Met wie sprak ze? Justina ging snel haar pseudoniemen af; haar eigen naam zou ze onder geen beding zomaar geven. Als leider liep je nogal veel gevaar. Ze knikte naar het meisje terwijl ze haar naam zei. 'Anastacia,' werd haar nieuwe naam; achternamen waren niet belangrijk. 'Mag ik vragen hoe jij heet?' Ach ruzie maken kon zo leuk worden. Justina was het type dat steken onder de gordel gaf, aardig kon zijn en dan in één keer gemeen werd. Het gegil om hen heen hield aan, omdat er een nieuwe gladiator gekomen was. 'Maar het is niet slim om hier te zitten als je zoveel last hebt van de zon,' vond ze. De woorden op zich waren misschien niet kwetsend, maar de toon was een heel ander verhaal.

Daar, de opwarmingen waren beëindigt, en de echte spelen zouden beginnen. Iemand ging vlak achter haar zitten, maar ze sloeg er geen acht op. Het bloed drupte op de grond, en plots werd iedereen stil. Was hij? Een zwaard flitste, en ze greep van plotselinge schrik iets beet. Met een laatste doffe dreun viel hij dood neer, en na een seconde begon heel het stadion te juichen. Ze keek naast zich, en werd rood. Snel liep ze zijn arm los, en keek hem aarzelend aan. 'Sorry, ik, wel..' Ze werd nog roder -als dat al kon-, en keek snel strak voor zich uit. Fijn, had ze zichzelf nog even compleet belachelijk gemaakt. 'Wat is er aan de hand?!' Vroeg de persoon rustig, al dacht Fall een ander ondertoontje te horen. 'De Spelen kunnen zo gruwelijk zijn,' Sprak ze. Fall staarde haar aan. Ze had haar kap naar achter getrokken, en er verscheen een nog jong ogende vrouw. Ze kon haar niet goed inschatten, aangezien haar ogen bedekt waren. 'Misschien moet je hier even weggaan, om je tere hartje tot rust te laten komen,' Haar toon was minachtend, en Fall werd kwaad. Ze kalmeerde zich, en kreeg het nog voor mekaar om te glimachen. 'Sorry, ik schrok, ik word niet vaak aan het licht blootgestelt.' De leugen rolde gemakkelijk uit haar mond. 'Euhm, sorry, maar met wie heb ik de eer om te spreken?' Vroeg ze beleefd. Nu nog wel. 'Anastacia,' Het klonk nogal vreemd, maar ja, haar eigen naam was ook nogal.. zeldzaam. 'Mag ik vragen hoe jij heet?' Fall staarde haar aan, het was niet erg beleefd, maar ze vroeg zich af wie er echt achter dat masker zat. . 'Maar het is niet slim om hier te zitten als je zoveel last hebt van de zon,' vond ze. 'Hmm, daar heb je een punt,' Fall staarde terug voor zich uit, maar iets anders dan Anastacia drong niet tot haar door. 'Fall, ik ben Fall' Zei ze toen. Ze sloeg haar ogen op, 'Ik kan wel tegen licht, het is gewoon, ..' Ze zocht even naar het juiste woord, 'Onwennig.'

De duke of Buckingham, William, reed in een middelmatig en ritmisch galop op zijn paard Speed over de geplaveide straten. Het hoefgetik was duidelijk te horen en diverse mensen schene er zelfs van te genieten. William vond dit niet erg, hij kreeg altijd al aandacht van zowel hoogstaande koningen als schooiers, dus maakte hem de glinstering in de ogen van de lokale burgerij ook niet uit, toen hij ritmisch vooruit kwam. Al snel kwam William bij het Colosseum aan. Een plek van de heidense goden, maar toch, William vond het een mooi bouwwerk en had, ook al waren ze heidenen, respect voor de Romeinen en hun architectuur. Er was wat aan de gang in het Colosseum en omdat William de wachters wel kenden mocht hij zonder permissie naar binnen. Hij 'parkeerde' zijn paard bij een buitenzuil, wetend dat niemand Speed toch kon stelen, hij was immers door niemand anders te berijden dan William zelf. Voordat William ook daadwerkelijk de tribunes opging ging hij langs een wachterspost. Hij wenkte de twee soldaten. 'Zorg dat deze poort openblijft en dat het sluit wanneer ik jullie het sein geef, begrepen?' zei hij kil maar snel. De soldaten knikten heftig. Daarna liep hij op zijn dode gemak de menigte in. Beneden werd er een man vermoord door een drietand van een andere gladiator. William grijnsde. Hij vond het altijd mooi om mensen te zien vechten. Daarna ging hij zitten, maar dat was van korte duur. Hij ving een gesprek op tussen twee vrouwen. De een stond met de rug naar hem toe maar hij kon zien dat ze een templar was, aan haar kleding. De andere vrouw kon hij wél aankijken. Opeens kreeg William een nogal smiechterig plan. Hij liep naar de twee vrouwen toe. 'Valt deze vrouw u lastig mevrouw?' vroeg hij aan de templar-vrouw. Hij hoopte dat ze het spelletje zou meespelen, dat zou voor hem weer een hoop moeilijkheden besparen.

Fall, zo stelde het meisje zich voor. Waarschijnlijk haar echte naam; ze zag er niet echt listig uit. Niet dat het Justina wat kon schelen; dit was toch niet haar volgende doelwit of wat dan ook. Dat had ze wel secuurder benaderd. Daarom knikte ze slechts en bleef redelijk emotieloos reageren, ook toen het meisje vertelde dat het licht alleen maar onwennig was. 'Dat is gelukkig. Echte zonneallergie zou mij als een vloek toeschijnen,' merkte Justina op. De tweede gladiator was inmiddels begonnen met het vechten tegen een ander; de winnaar van het vorige potje was even gewisseld. Dat was immers wel zo eerlijk, uitgeput was vechten veel lastiger tegen een nog kwieke tegenstander. 'Het lijkt me onwaarschijnlijk dat je ouders je zomaar zouden laten gaan als je niet goed tegen licht kunt.. vooral een jong iemand zoals jij,' zei Justina, al was het niet echt bezorgd maar eerder vals. 'Weet je heel zeker dat je hier wel mag zijn? Kinderen horen namelijk binnen te spelen, niet in een plaats als deze.' Heerlijk, om valse opmerkingen te maken, al was dit gewoon beledigend en ongegrond. Het meisje irriteerde haar, met haar vragen en het afleiden. Straks miste ze haar doelwit nog! Toch bleef Justina Fall aankijken. Ze keurde de vechters echter geen blik waardig. Wat kon het haar schelen dat ze elkaar aan drietanden of zwaarden spietsten, netten over elkaar heen gooiden of schilden hieven. Dat was net zo boeiend als wat er gebeurde op de Noordpool. Met andere woorden; de jonge Fall was vele malen interessanter. Er kwam vrij snel een ander interessant aspect bij. Een stem die haar bekend voorkwam begon plots te spreken, duidelijk tegen haar. 'Valt deze vrouw u lastig, mevrouw?' Justina draaide zich nog niet om en dacht even na. Ruzie, dat was praktisch waar ze naar op zoek was. Dus waarom niet? Ze verving de glimlach die omhoog wilde kruipen voor een beledigde uitdrukking en draaide zich om naar de man.. die ze meteen herkende als William, al liet ze dat niet doorschemeren. 'Het is werkelijk een perfecte timing, mijnheer,' zei ze beleefd. 'U ziet het helemaal goed. Ik heb geen idee wat deze jonge vrouw van me wil, maar ik zal nog maar eens moeten controleren of mijn beurs nog wel gevuld is..' Fall kon best een dief zijn, wat haar betrof. William leek zin te hebben in een spel, in een gemeen spel zonder regels. En ja, daar was zij best voor te vinden.

Ze had haar kap naar achter getrokken, en er verscheen een nog jong ogende vrouw. Ze kon haar niet goed inschatten, aangezien haar ogen bedekt waren. 'Misschien moet je hier even weggaan, om je tere hartje tot rust te laten komen,' Haar toon was minachtend, en Fall werd kwaad. Ze kalmeerde zich, en kreeg het nog voor mekaar om te glimachen. 'Sorry, ik schrok, ik word niet vaak aan het licht blootgestelt.' De leugen rolde gemakkelijk uit haar mond. 'Euhm, sorry, maar met wie heb ik de eer om te spreken?' Vroeg ze beleefd. Nu nog wel. 'Anastacia,' Het klonk nogal vreemd, maar ja, haar eigen naam was ook nogal.. zeldzaam. 'Mag ik vragen hoe jij heet?' Fall staarde haar aan, het was niet erg beleefd, maar ze vroeg zich af wie er echt achter dat masker zat. . 'Maar het is niet slim om hier te zitten als je zoveel last hebt van de zon,' vond ze. 'Hmm, daar heb je een punt,' Fall staarde terug voor zich uit, maar iets anders dan Anastacia drong niet tot haar door. 'Fall, ik ben Fall' Zei ze toen. Ze sloeg haar ogen op, 'Ik kan wel tegen licht, het is gewoon, ..' Ze zocht even naar het juiste woord, 'Onwennig.' 'Dat is gelukkig. Echte zonneallergie zou mij als een vloek toeschijnen,' merkte Anastacia op. 'Het lijkt me onwaarschijnlijk dat je ouders je zomaar zouden laten gaan als je niet goed tegen licht kunt.. vooral een jong iemand zoals jij,' zei ze, Weet je heel zeker dat je hier wel mag zijn? Kinderen horen namelijk binnen te spelen, niet in een plaats als deze.' Fall keek haar aan, en wie haar goed kende had kunnen zien dat ze nu op haa rhoogste punt was, nog even en haar blik werd moordend. Een jongen liep op hen toe, al was hij misschien iets ouder. 'Valt deze vrouw u lastig mevrouw?' vroeg hij. Fall keek hem aan, ZIJ HAAR LASTIG VALLEN?! 'Het is werkelijk een perfecte timing, mijnheer,' zei ze beleefd. 'U ziet het helemaal goed. Ik heb geen idee wat deze jonge vrouw van me wil, maar ik zal nog maar eens moeten controleren of mijn beurs nog wel gevuld is..' Haa rblik werd emotieloos, ze ging uitbarsten, ze voelde het. 'Hoe durf je, 'Begon ze, op bijna onhoorbare toon, 'Mij zo te beledigen! IK EEN DIEF? IK HEB WEL MEER STATUS ALS DAT! EN JIJ!' Ze richtte zich nu tot de ander, de man, 'IK HAAT LASTIGVALLEN? JULLIE ZIJN ALLEMAAL HETZELFDE!' Ze draaide zich om, 'Ik had het moeten weten,' Murmelde ze voor zich uit. Ze zou nooit gewoon mensen kunnen ontmoeten, zonder dat ze haar zouden beledigen, dit was weer het zoveelste bewijs. Waarom deed ze eigenlijk nog moeite? Ze keek nog een keek woedend achterom, en begon weg te stappen.

William was blij dat Justina het spelletje meespeelde, dit was het zoveelste voorbeeld van de zoveeltste samenzwering van Justina en hem. 'Nou, dan stel ik voor dat deze vrouw uw, uw geld terug geeft en wel nu!' beveelde William. De vrouw werd kwaad en begon te vloeken en te tieren. Daarna probeerde ze weg te lopen. 'Luister eens jij vuile dief, je geeft deze vrouw nu haar buidel met geld terug of ik zorg ervoor dat je in de diepste kerkers van de Tower of London beland! BEGREPEN?!' zei hij kil tegen het meisje. Justina zou weten dat dit gespeeld was, maar een onschuldig slachtoffer als dit meisje zeker niet. Hij wenkte twee soldaten die toevallig langs patroulieerden. 'Heren, deze vrouw heeft een goede vriendin van mij bestolen en ze wil het geld niet teruggeven!' zei hij op een burgelijke toon. Hij probeerde vooral niet te laten merken dat hij geen normale burger was. Daarom keek een van de wachters hem een ogenblik raar aan maar William knipoogde en dat was al reden genoeg voor de man om het spel ook mee te spelen, het waren immers ook templars.
Hij hield zijn hand bij het gevest van zijn zwaard, wetend dat de vrouw misschien een uitval zou doen naar hem of de wachters.

'Fall, ik ben Fall' Zei ze toen. Ze sloeg haar ogen op, 'Ik kan wel tegen licht, het is gewoon, ..' Ze zocht even naar het juiste woord, 'Onwennig.' 'Dat is gelukkig. Echte zonneallergie zou mij als een vloek toeschijnen,' merkte Anastacia op. 'Het lijkt me onwaarschijnlijk dat je ouders je zomaar zouden laten gaan als je niet goed tegen licht kunt.. vooral een jong iemand zoals jij,' zei ze, Weet je heel zeker dat je hier wel mag zijn? Kinderen horen namelijk binnen te spelen, niet in een plaats als deze.' Fall keek haar aan, en wie haar goed kende had kunnen zien dat ze nu op haa rhoogste punt was, nog even en haar blik werd moordend. Een jongen liep op hen toe, al was hij misschien iets ouder. 'Valt deze vrouw u lastig mevrouw?' vroeg hij. Fall keek hem aan, ZIJ HAAR LASTIG VALLEN?! 'Het is werkelijk een perfecte timing, mijnheer,' zei ze beleefd. 'U ziet het helemaal goed. Ik heb geen idee wat deze jonge vrouw van me wil, maar ik zal nog maar eens moeten controleren of mijn beurs nog wel gevuld is..' Haa rblik werd emotieloos, ze ging uitbarsten, ze voelde het. 'Hoe durf je, 'Begon ze, op bijna onhoorbare toon, 'Mij zo te beledigen! IK EEN DIEF? IK HEB WEL MEER STATUS ALS DAT! EN JIJ!' Ze richtte zich nu tot de ander, de man, 'IK HAAT LASTIGVALLEN? JULLIE ZIJN ALLEMAAL HETZELFDE!' Ze draaide zich om, 'Ik had het moeten weten,' Murmelde ze voor zich uit. Ze zou nooit gewoon mensen kunnen ontmoeten, zonder dat ze haar zouden beledigen, dit was weer het zoveelste bewijs. Waarom deed ze eigenlijk nog moeite? Ze keek nog een keek woedend achterom, en begon weg te stappen. 'Nou, dan stel ik voor dat deze vrouw uw, uw geld terug geeft en wel nu!' beveelde William. Ze draaide zich om, 'Ik Wat?' 'Luister eens jij vuile dief, je geeft deze vrouw nu haar buidel met geld terug of ik zorg ervoor dat je in de diepste kerkers van de Tower of London beland! BEGREPEN?!' zei hij kil tegen het meisje. Hij wenkte twee soldaten die toevallig langs patroulieerden. 'Heren, deze vrouw heeft een goede vriendin van mij bestolen en ze wil het geld niet teruggeven!' zei hij op een burgelijke toon. Ze keek om zich heen, 'Ik wat? Ik heb niets gedaan! Laat me los!' Beet ze hem toe. Ze was onschuldig, die ene was helemaal doorgedraaid! Ze zag dat hij de greep op zijn zwaard had, maar deed niets, als ze iets deed, had ze echt iets gedaan. 'Je kan veel over me zeggen, maar ik ben geen smerige dief!' Snauwde ze toe. Zo laag zou ze zich nooit verlagen.

-Arme Faall! Wat doe je haar aan? D': -